Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/39

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Ֆըրեաթ կառնէ ինքն յամէն ժամ,
Զկանաչ փարտաս յետ կու բանամ,
Ըզքեզ տեսնամ ւ ուրախանամ
Ի այլ ի քեզնէ ոչ հեռանաՄ:

Պլպուլն ըզվարդն կու գովայ,
Յիրիկվընէ ձայնըն կու գայ,
Ծաղկունքն ամէնն են քեզ ծառայ,
Դու թագաւոր և տէր նոցաՅ:

Պլպուլն զարթնի կէս գիշերին,
Վարդըն փթթի յառաւօտին.
Ցօղն իջանէ ի վերայ թփին՝
Պայծառանայ գեղըն վարդիՆ:

Շուրջ ու բոլոբ իւրենըն փուշ,
Հոտըն բուրէ վարդին անուշ.
Թըմբաւ պլպուլն, եղև պէուշ,
Ասաց՝ Ի՞նչ ժամ եղէ քեզ տուՇ:

Եմուտ պլպուլն ի վրան վարդոյ՝
Թ’ Ես եմ գանգատ յամէն մարդոյ.
Բեր համբուրեմ ըզտիպն քո,
Որ դուրանայ ցաւըս մարմնՈյ:

Ես չունիմ սէր հետ քեզ վաղուց,
Զգալդ ու զգնալդ քեզ ո՞վ ուսուց.
Դու ես աղուոր և վայելուչ,
է՞ր կու խոցես զիս առանց սուՉ: