Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ֆըրեաթ կառնէ ինքն յամէն ժամ,
Զկանաչ փարտաս յետ կու բանամ,
Ըզքեզ տեսնամ ւ ուրախանամ
Ի այլ ի քեզնէ ոչ հեռանաՄ:
Պլպուլն ըզվարդն կու գովայ,
Յիրիկվընէ ձայնըն կու գայ,
Ծաղկունքն ամէնն են քեզ ծառայ,
Դու թագաւոր և տէր նոցաՅ:
Պլպուլն զարթնի կէս գիշերին,
Վարդըն փթթի յառաւօտին.
Ցօղն իջանէ ի վերայ թփին՝
Պայծառանայ գեղըն վարդիՆ:
Շուրջ ու բոլոբ իւրենըն փուշ,
Հոտըն բուրէ վարդին անուշ.
Թըմբաւ պլպուլն, եղև պէուշ,
Ասաց՝ Ի՞նչ ժամ եղէ քեզ տուՇ:
Եմուտ պլպուլն ի վրան վարդոյ՝
Թ’ Ես եմ գանգատ յամէն մարդոյ.
Բեր համբուրեմ ըզտիպն քո,
Որ դուրանայ ցաւըս մարմնՈյ:
Ես չունիմ սէր հետ քեզ վաղուց,
Զգալդ ու զգնալդ քեզ ո՞վ ուսուց.
Դու ես աղուոր և վայելուչ,
է՞ր կու խոցես զիս առանց սուՉ:
|
|