Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/44

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Ըզմահաբեր պըտուղըն անպիտան.
Եւ վեց ժաման վեց հազար անցան,
Տառապանօք նոցա տանջեցան:
Մինչ առաքէ հայց յերկիր ըզցան,
էառ մարմին գայ ի չարչարան.
Ելեալ մարմնով ի փայտըն խաչին,
Խոնարհեցաւ ի հող և ի տապան:
Փառօք յարեաւ տէրն անապական,
Առաքելոցն եղեալ յանդիման.
Յարոյց ընդ իւր զմահան պարտական
Ճոխ և փարթամ ի յերկինս եհան:
Դասք երջանիկք գունդքըն սրբազան
Քարոզք բանին ի յաշխարհս ելան.
Ոցք ի նոցանց ըզբան ընկալան.
Եւ յորդին աստուած հաւատով դարձան:
Նոց պատուիրան առին և նըշան,
Դրոշմ և օրէնք, ի կըռոց դարձան.
Որպէս զԿղոդիէ Հոռոմոց արքայն,
Պատցոնիկէ կինն իւց պատուական:
Յառաքելոյն Պետցոսէ ուսան
Զգալաստ փըրկչին և մըկըրտեցան:
Տնօրէնութեան տեղաց ցանկացան,
Եւ տիրածին կասին մաքրական:
Եկեալ դըշխոյն սիրով ջերմական
Երկըրպագէց տեղաց սըրբութեան.
Խընդրեաց ըզխաչըն տէրունական,
Որ կենսատու է ազգի մարդկան:
Դուստր արքային էառ անդ վաղճան,
Շնորհօք խաչին դարձաւ ի կենդան: