Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/58

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Ձայնիւ աղաչեցի, թէ այրեցայ ես,
Ղօղեալ յինէն թաքեար, թէ մեռանիմ ես.
Ճըրագ անշրջելի ի վառ էի ես,
Մուծեր ընդ գրուանաւ, թէ շիջանիմ ես:

Յորդոր գետոց նըման անհուն գնայի ես,
Նաւաբեկի նըման ընկըղմեցեր զիս.
Շրթամբք աստուածային համբարեցեր զիս,
Որպէս ձուկըն ի ծովին՝ դու սընուցեր զիս,

Չըկայը մարդ հողածին, որ արգելոյր զիս,
Պատկերըն նայելով կանգնեցուցեր զիս:
Ջեռեալ և ջերմացեալ քո սէրդ իմ սըրտիս,
Ռամկական սերմանց քո սէրդ իմ աչերս:

Սիրամարգի նըման սաւառնացեալ ես,
Վարդի թըփի նըման աթլաս հագեր ես.
Տընկոցըդ խընկենոց անուշահոտ ես,
Րամ դրախտին ծառոյն նըման ծաղկեալ ես.

Յօղեա՛ զանձրև կենաց, գարնան նըման ես,
Իիւծեալ դա պարծեսցիս, թէ արեգակն ես,
Փոխանակ քեզ նըման յաշխարհս չըգտայ ես,
Քանզի յայբէն կու գամ՝ քեզ նըման դու ես: