Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Կարմիր-սպիտակ խնձոր անտառին,
Ծըրար ըստաշխից և իւղ մեծագին,
Վազելով գնաս ի վերայ լերին՝
Նըման այծեմանց և որթաց եղին:
Բերկրութեան բաժակ և սափ հայաթ,
Ես եմ ծարաւեալ, արբո՛ ինձ մին կաթ,
Պըթէ փիալէ ու շիրին շարպաթ,
Մուրդա զընդա քուն, դարի քարամաթ[1]:
Քան ըզքաջ արծիւ բարձրագնաց ես,
Գեղեցիկ բազայ, լատիֆ ու թառ ես,
Փայլուն սիրամարգ ոսկեփետուր ես,
Քաղցրաձայն կաքաւ մըրղի սահար ես:
Սուրաթդ է սադաֆ մւսրգարտաքրտունք,
է՜ փուստայ տըհան[2] ու բարակ շրթունք,
Սուտակ, դահանակ ու շարեալ ակունք,
Բիւրեղ քանդակեալ մատունք ւ ատամունք:
Քան զգարնանային ամպ քաղցրահոսան
Վայելուչ գունով զերդ ըզծիածան,
Հողմով տարբերի քո հերըդ դեղձան,
Երբ որ ելանես սահրայ ի սէյրան:
Կիւղարի, նոճի, կանաչ ձիթենի,
Նարինջ ու թուրինջ, տունկ պալասանի,
|
|
- ↑ Տուր (ինձ) փիալե ու քաղցր օշարակ,
Կյանք տուր մեռյալին, ով հրաշագործ (պ.):
- ↑ Ո՜վ պիստակաբերան... (պ.):