Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation
Jump to search
Աչերդ է պայծառ որպէս ըզծովակ,
Ղարղ եղայ ի ներս ւ եղէ անճարակ:
Թարթափդ է խանչար, ինքըն՝ պողպատ զուտ,
Այտով զիս հարիր ւ արիր խարտ ու մուրտ.
Ամպի պէս ածիր ինձ սաստիկ կարկուտ,
Թէ ես մեռանիմ, քեզ շահ չէ, օգուտ:
Շրթանքըդ է քո լար, կըլափդ է ամպար,
Տաշխ և կինամոն նաֆայի թաթար.
Զըմուռ և հալվէ ու լալ ա ճօհար,
Զօհրայ, մուշթարի ւ արուսեակ պայծառ:
Վեր ես գընացեր քան ըզսինոբար,
Նըռնենի դըրախտ և սալվի չինար,
Լեզուդ է շիրին քան զՄըսրի շաքար,
Ի քո թըշնամոյն շլինքըն տապար:
Քան զգարնանային մանուշակ հոտով,
Որպէս քաֆուր վարդ պայծառ և գանով.
Ծագիս քան զարև յերկնից կամարով,
Զերդ ըզբոլորեալ լուսին ես լուսով:
Երբ որ կու շարժիս ոտօքդ ըռաւան,
Ուր որ դադարիս, այն տեղն է պօստան.
Հանց սիասաթով իջնուս քան ըզխան,
Դըրիր ըզգերիս զընճիլ ւ ի զընտան:
Խև Աղթամարցի՝ դու բարեաց անջան,
Ունայն թըզենի, փշաբեր անդաստան.
|
|