ԲԺԻՇԿԻ ՄԸ ԳԼԽՈՒՆ ԵԿԱԾԸ
Անցյալ գիշեր, ժամը վեց ու կեսին միջոցները, մարդուն մեկը Թաթավլա՝ բժշկի մը դուռը կը զարնե։
Ներսեն կը հարցունեն.
— Ո՞վ է ան, ի՞նչ կուզես։
— Մյուսյու տոքթորը հո՞ս է։
— Հոս է, ի՞նչ պիտի ընես։
— Հիվանդի մը պիտի տանիմ.
Այս պատասխանին վրա դուռը կը բացվի, մարդը կը մտնե ու բմշկին սենյակը կելնե։
— Մյուսյու տոքթոր, կըսե մարդը, ծանր հիվանդ մը ունիմ, կաղաչեմ, որ շուտ մը երթանք։
— Շատ աղեկ, բայց գիտնալու եք, որ գիշեր ատեն հիվանդ ըլլալը հարուստներուն կը վայլե, ինչու որ բժշկի մը գիշերվան այցելությունն քիչ մը սուղ է։
— Այդ խոսքը մեզի համար չէ, մյուսյու տոքթոր, մենք ամեն ժամանակ գիշեր ատեն հիվանդ ըլլալովնիս ատանկ բաները գիտենք.. հրամանքնիդ հագվեցե՛ք, երթանք։
— Շատ լավ, գիտեք անշուշտ, որ հիմա գողի վախ ըլլալով գիշերվան վիզիթանիս սովորականեն ալ քիչ մը ավելի է։
— Մի՛ վախնաք, մյուսյու տոքթոր, քանի որ ես մեկտեղ եմ, մեկե մը վախնալիք չունիք։
— Շատ աղեկ։
— Երթանք։
Մարդն ու բժիշկը տունեն կ՝ելնեն և կսկսին շուտ շուտ քալել։
Քանի մը փողոց դառնալեն ետքը մարդը կանգ կառնե, լապտերը գետին կը դնե ու ձեռքը տոքթորին երկնցնելով լեզուն կը հանե։
— Ինչ կ՛ընես։
— Երակներս քննե, լեզուս ալ նայե։
— Դո՞ւն ես հիվանգը։
— Առաջ Աստված։
— Ինչո՞ւ ուրեմն տունս նայիլ չտվիր և մինչև հոս բերիր զիս, տունս եկուր նայիմ։
— Ո՛չ, հոս պիտի նայիս։
— Ո՛չ, հոս չպիտի նայիմ, կը պոռա տոքթորը և ինքնիրեն օձիքն ազատելու միջոց մը կը խորհի։