ԽԻԿԱՐԻՆ ԵՐԱԶԸ
— Բարի՛ եկար, հայր Խիկար։
— Բարով տեսանք, ինձի աթոռ մր տո՛ւր, գեշություն եկավ վրաս... պիտի մարիմ...
— Պիտի մարի՞ս... մարելու ի՞նչ կա, խելքդ գլուխդ բեր, բաղնիքի մեջ չենք...
— Հիմա մարելու համար ելնելու ջուրերը երթալու չէ ա՛, հոս ալ կրնամ մարիլ... լիմոն բերեք։
— Բայց ինչո՞ւ պիտի մարիք...
— Խաղաղության հաստատ մնալուն համար պիտի մարիմ, որովհետև քառասուն օր է ծոմ կը բռնեմ կոր և խաղաղություն չունիմ, շուտ ըրե՛ք, լիմոնը։
— Վարդապե՞տ պիտի ըլլայիր, որ քառասուն օր ծոմ բռներ ես։
— Ստակ մը չմնաց վրաս։
— Պաշի պոզուխներո՞ւն հանդիպեցար։
— Այո՛, առանց գործի մնացի, անգործությունը անանկ պաշի պոզուխ մ՝է, որ մարդուս վրա բան չթողուր, լիմոնը տո՛ւր։
— Ինչո՞ւ անգործ մնացիր։
— Անոր համար, որ, շիտակ լուր բերողներուն ստակ տվող չկա, օրը հարյուր սուտ կելլա կոր։
— Կերակուր բերեք Խիկարին։
— Շնորհակալ եմ, աստված զիս Թատրոնեն չզատե։
— Խոսե՛ տեսնենք, երեք ամիս ի՞նչ ըրիր։
— Հիսուն օր քնացա, քառասուն որ ալ ասդին անդին պտտեցա։
— Քունդ պարա՞պ անցուցիր։
— Չէ՛, քունիս մեջ բավական բաներ տեսա, շատ անգամ ալ քեզի հետ տեսնվեցա, քուկին միտքդ չգա՞ր կոր աշտարակին վրա խոսելնիս։
— Չէ՛։
— Կեցիր, համառոտիվ պատմեմ ուրեմն։
Գիշեր մը ժամը երեք ու կեսին միջոցները Թոփհանեին առջև ձի մը հեծա և սկսա վազել դեպի երկինք. Աստված բարին կատարե։
— Սլուրիճին ալ ետևեն կը վազե՞ կոր։