— Ինչ կըսեք, երեսուն հազար ֆրանքս տո՛ւր երթամ, սենյակը գործ ունիմ։
— Աղջիկը քու սերդ մերժե՞ց։
— Կատակի ատեն չէ, ձգե՛ Աստվածդ սիրես, երեսուն հազար ֆրանքս տո՛ւր, երթամ, կամ գոհարեղեններս ինձի դարձուր։
— Խեղճ տղա՛, այդ աղջկան համար երեսուն հազար ֆրանքե՞ ելար, ուրիշ բան մը չտվի՞ր իրեն։
— Ի՞նչ կըսեք կոր, հետս կզբոսնո՞ւք, երեսուն հազար ֆրանքս կուզեմ ես, կամ հիմա զքեզ կը խղդեմ։
— Թշվա՜ռ տղա, ուսկի՞ր ալ այս հիվանդությունը վաստկած ես։
— Ի՞նչ կըսեք, կնկան մեկը մեր սենյակը եկավ, երեսուն հազար ֆրանքի գոհարեղեն առավ և քու անունդ տալով ըսավ՝ թե հետս եկուր, որ ստակն անկիր առնես, ստակները կուտա՞ք, չէ նե ընելիքս ընեմ։
Բժիշկը կամաց կամաց կսկսի հավատալ, որ գողության մը անմեղ միջնորդն է եղեր, ակնավաճառն ալ կը հասկնա, որ բժիշկը հանցանք չունի, տունեն դուրս կելնե գողուհին փնտրել տալու համար։
Թող այս դեպքը կարդացողները աղեկ համոզվին, որ կանանց խոսքին հավտալու չէ։
ԵՐԿՈՒ ՎԱՐԴԱՊԵՏՆԵՐՈՒ ՏԵՍԱԿՑՈՒԹՅՈՒՆԸ
— Խիկար, ինչո՞ւ կը խնդաս։
— Անոր համար կը խնդամ, որ առջի օրը վարժարանի մը մեջ կը գտնվեի, ակնորավոր վարդապետ մը եկավ և հոն գտնվող ուրիշ վարդապետի մը քով գնար։
— Ասոր մեջ խնդալու ի՞նչ կա, երկու վարդապետ իրարու հետ չե՞ն կրնար տեսնվիլ։
— Նոր եկողին ձեռքը թուղթ մը կար, վրան նայելով հասկցա՛, որ Կրոնական ժողովին համար ընտրելի կը պատրաստեն կոր։
— Հոս ալ խնդալու բան չկա։
— Երկուքն սկսան խոսիլ. մին հարցուր — Խրիմյանի անունը դնե՞ս պիտի. — Քավ լիրի, ըսավ մյուսը, ըլլալու բա՞ն Է։
— Հոս ալ խնդալու բան չկա։