է նե նմանապես կուտվի, այս քու ըսած ժառանգությունդ ի՞նչ տեսակ բան է։
— Դուն ժառանգ ըսելով միայն ստա՞կ կիմանաս, կին մալ ուրիշի ժառանգ կրնա իյնալ։
— Դուն բերնեդ ելած խոսքը չես գիտեր կոր. ժառանգ ըսածդ հարստություն մէ, որուն մեկը օրինավոր ժառանգորդ կըլլա, այսինքն ժառանգելու իրավունք կունենա, երբ այդ հարստությունն յուր մեռյալ հորն, մորն, կամ եղբորն է։
— Ըսել է որ այսօր ես կնիկ մունենամ ու մեռնիմ նե՝ կնիկս տղուս ժառանգ պիտի մնա։
— Չկրնար ըլլալ, կնիկը չժառանգվիր։
— Ուրիշի մը կնիկը ըլլա նե։
— Դարձյալ չըլլար։
— Անանկ է նե դուն տգետ մեկն ես։ Ահավասիկ վսեմափայլ Ստեփան փաշային՝ 1876 հունիս 1 Մասիսին 1736 թվույն, երրորդ երեսին, երրորդ սյունակին մեջ հրատարակված մեկ նամակեն քանի մը տողեր. «Ուստի սույն գրքույկը, զոր մեծահիշատակ պեյին սրտի հատորույն հետ երկինք ինձ պարգևեցին ի ժառանգություն, տպագրությամբ ի լույս հանելով, աներկմիտ եմ, որ ազգին ծառայություն ըրած պիտի ըլլամ»։ Հիմա ի՞նչ կըսես ասոր։
— Ըսելիք չմնաց, առաջները չէր ըլլար, Ռուսինյան էֆենտիի կանոնադրութենեն² ետքը սկսավ ըլլալ նե, ան չգիտեմ։ Ինչ որ է, պատմե՝ նայինք սա ժառանգությունը։
— 1847 հունվար 20-ին Պոլսեն ելա Սամսոն գացի, քաղաքը աղվոր. երկու մզկիթ ունի, երկու մեծ աղբյուր, ժողովուրդը կոշտ։ Չորս տղա պատվաստեցի։
— Վե՞րջը։
— Անկից ելանք Իյնեպոլի գացինք, քաղաքը աղեկ. շատ մզկիթ կա մեջը, եկեղեցի ալ կա, մարզիկը քիթ, բերան ալ ունին. ժողովուրդը անկիրթ։ Քառասուն հիվանդ նայեցա։
— Անկից ո՞ւր գացիր։
— Անկից Տրապիզոն ելանք, քաղաքը գեղեցիկ, կլիման դաստիարակյալ, մզկիթները քաղաքավար, եկեղեցիները քար ու կիր, ժողովուրդը բիրտ, հազար տղա պատվաստեցի, շատ մը հիվանդներ նայեցա, դարձած ատենս նայած հիվանդներես մեկն ալ չտեսա։
— Կրթյալ հայ մը չտեսա՞ր բնավ։
— Ո՛չ բնավ չտեսա։
— Ա՞ս է սքանչելի բան ըսածդ։
