— Բարեկամ ունեցողը բարեկամեն փոխ ստակ կառնե և ապրուստը կը հոգա, չունեցողը բերանը հովին դեմ կը բանա և կը սպասե։
— է՛հ, այս աղան չգիտէ՞ր, որ մարդս կերակուր չուտե նե կը մեռնի։
— Չգիտեր, բայց Աստուծով ասկից վերջը կը սորվի և կը հասկնա, որ ուրիշին հացը բերնեն առնելը որչափ գեշ բան է եղեր։ Տատ... տատ... տատիս...
— Անեծք մի՛ կարդար... իյնողին չզարնվիր։
— Ինքն ալ ոտքի վրա եղողներուն չէր զարներ ա՛. ուր որ տկարներ տեսներ, անոնց վրա կը կոխեր, կը ճզմեր... տատ... տատ... տատիս...— Անանկ է նե դուն անոթի կեցած չունիս, սիրտդ կրած չէ, որ հասկնաս... քալե՜, տղաս, իմ աղվորիկ տղաս, իմ սիրուն տղաս, տատ... տատ... տատիս...
— Ասանկ քալեցնելով ո՞ւր պիտի տանիս։
— Տեղ մ՝ալ չպիտի տանիմ, քիչ մը քալել սորվի, ինքն իր գլխուն քալել սկսի, վերջեն ուր ուզե նե թող հոն երթա, իմ դիմացս չելլա տե։
— Քիչ մը ուտելիք, տո՜ւր, սըվոր։
— Հոգ մի՜ ըներ դուն, ատիկա բավական կերած է, շուտ չանոթենար։
— Հերիք պտըտցուցիր, գնա՛ քիչ մը շաքար առ, որ ուտե։
— Անիկա շաքար չուտեր, որկրամոլ տղա չէ անիկա։
— Խաղալիք մը տուր ձեռքը, որ զբոսնու։
— Անոր Թատրոն մը տամ պիտի։
— Տղայոց Թատրոնեն¹:
— Չէ՛, մեծ Թատրոնեն պիտի տամ, որ կարդա ու զվարճանա։
ՆԱՄԱԿԱՆԻ
Առ Տ. էֆենտի Ե․
Մարդս որչափ որ պարտավոր է ինքզինքը ճանչնալ նույնչափ և թերևս ավելի պարտավոր է դիմացինը ճանչնալ, որովհետև դիմացինը ճանչնալը իր չափը ճանչնալու մեծ դյուրություն կուտա մարդուս։
Եվ որովհետև դուք ալ մարդ ճանչցված եք, կարծեմ պարտավոր