ԱՂՈԹՔԸ Ո՞Վ ԸՆԵԼՈՒ Է
— Ընկալ քաղցրութեամբ, Տէր Աստուած հզօր, զդառնացողիս զաղաչանս¹...
— Ատ ի՞նչ է Խիկար։
— Մատիր գթութեամբ առ պատկառեալս դիմօք²...
— Քեզի կըսեմ կոր Խիկար, ինձի մտիկ ըրե։
— Խենթեցա՞ր, ինչ եղար։
— Ինչու խենթենամ, բարձ յինէն ողորմած զանբերելի ծանրությունս...
— Ասոր վե՞րջը։
— Անջրպետեա, հնարաւոր զմահացու կրթությունս..․
— Ի՞նչ ըսել կուզես ասով։
— Ինչ ըսել պիտի ուզեմ. աւարելս, միշտ հաղթող զխաբողին հաճութիւնս. բացատրեա, վերնային, զմսլելոյն մառախուղ, կնքեա կեցուցիչ, զկորուսչին ընթացմունս...
— Պիտի վերջացնե՞ս։
— Ցրուեա ծածկատես, զըմբռնողին չար գտմունս...
— Միտքդ ի՞նչ է։
— Խորտակեա, անքնին, զմարտողին դիմեցմունս. միտքս ըլլա, Տեառնագրեա քո անուամբդ զլուսանցոյց երգ յարկիս, աղոթք կընեմ կոր․ պարփակեա քո ձեռամբդ զառաստաղ տաճարիս․․․
— Հերի՛ք, հերի՜ք...
— Գծագրեա քո արեամբդ¹¹...
— Ըսելիք ունիմ քեզի։
— Զմուտ սեմոց սենեկիս...
— Կարևոր խոսք մը ունիմ, մտիկ ըրե՛։
— Կերպացո զքո նշանդ ի հետս ելից մաղթողիս...
— Կորի՛ սըկեց։
— Քեզի՞ մտիկ ընեմ, թե Խառն ժողովը։
— Ատ ին՞չ ըսել է։