Աղջիկը․ — Ի՞նչ ըսիք, պարոն։
Երիտասարդը. — Ըսի որ, սա պարտեզը շատ աղվոր է, կուզե՞ք որ մեկտեղ պտըտինք։
— Սիրով կ'ընդունիմ, կեցիր հայրիկս ալ կանչեմ։
— Ինչու՞։
— Մեզի հետ մեկտեղ գա. ճամբուն վրա գտնված բույսերուն անունները մեկիկ մեկիկ կըսե քեզի։
— Պարապ տեղը աշխատ մի՛ առնեք հայրերնիդ։
— Դուք ալ աղեկ դիտե՞ք բուսաբանությունը։
— Չէ, բայց կրնամ հաստատել, թե սա բանը աղվոր է, բայց չեմ հոգնիր հասկնալու համար, թե որ ընտանիքին կը վերաբերի։
— Քիչ մը ասդին քալեցեք. ծաղիկներուն վրա կը կոխեր կոր։
— Ա՛հ... ծաղիկներուն վրա... ա՛հ... մինչդեռ ես իմ ներսիդիս կ՝զգամ որ...
— Ինչ, անհանգի՞ստ եք։
— Ա՛հ, եթե զգացած ցավս ձեզի հայտնելու համարձակեի...
— Ինձի չեք կրնար ըսել նե մորս ըսեր։ Մայրիկ։
— Չէ՛. չէ՛, մի կանչեր, անհանգիստ չեմ, շատ աղեկ եմ։
— Ատ ինչ է. իմ թաշկինակովս կը սրբվիր կոր, ես ալ երկու մամե իվեր թաշկինակս կը փնտրեմ։
— Այո՛, արդարև... ձերինը առի...
— Ինչու՞ չըսիր, թե տունը մոռցա. եղբայրս թաշկինակ մը կուտար քեզի։
— Ով պաշտելի միամտություն։
ԱՊԱԳԱ ԱՆԵՐՈՋ ՄԸ ՀԵՏ
Աները. — է՛հ, բարեկամ, ասոնց հետ սրճարան չե՞ս երթար։
— Աստված չընե։
— Կը նայիմ կոր որ, չես երթար կոր գարեջուր, կամ օղի խմելու։
