— Գեշ չեն. բայց իմ ըսելիքս...։
— Հո՞ս կը նստիք, թե գեղը...
— Ներեցեք. կուզեք...
— Գեղն ալ երբոր մարդս բարեկամ չունենա՝ կը նեղանա, բայց կարծեմ որ դուք բավական եկող գացող կունենաք։
— Կուզեի որ...
— Պզտիկը միշտ խաշարի է, չարաճճին։
— Այո՛, խաշարի է, բայց իմ գալուս պատճառը...
— Քիչ մը պտըտիլ և զբոսնուլ է կարծեմ, տիկինն ալ հետդ բերեիր նե աղեկ կընեիր։
— Խնդիրը հոս չէ։
— Ի՞նչ, պտըտիլ, զբոսնուլ չե՞ս սիրեր։
— Ներեցեք, կը...
— Թերևս ուրիշ մը կ՝ուզեիք հետերնիդ առնել, ներեցեք, ձեր գաղտնիքներուն չեմ ուզեր ծանոթանալ։
— Չաղաչեմ. ստիպողական գործ ունիմ, թող տուր որ սա մեր գործին վրա...
— Այսչափ ստիպողակա՞ն է։
— Այո՛, իննուկեսին շոգենավին պիտի հասնիմ։
— Ժամը դեռ ինն է, և կրնաք...
— Ո՛չ կուզեի...
— Նավակով մ՝ալ կրնաք երթալ։
— Կաղաչեմ...
— Տեր ողորմյա...
— Շոգենավը պիտի փախցունեմ։
— Անանկ է նե աճապարե։ Ի տեսություն, կը ցավիմ, որ չկրցինք քիչ մը երկարորե տեսնվիլ, բայց կը հուսամ, որ ուրիշ անգամ... շուտ ըրե, շուտ, շոգենավին հասնիս։
ՄՈՐԱՔՐՈՋ ՄԸ ՀԵՏ, ՈՐՈԻՆ ՄԻԱԿ ԺԱՌԱՆԳՈՐԴՆ ԵՍ
— Ասկից երթանք սիրելի մորաքույրս, անդիի ճամբան շատ երկար է։ Արդեն ալ հոգնած եք։
— Այո՛, շատ հոգնած եմ։
— Վնաս չունի... տեսնաք հիմա ախորժակնիդ որչափ պիտի բացվի։
— Ո՞ր ճամբեն պիտի երթանք։
— Շիփ շիտակ։