— Կը բարկանա՞ք կոր.․․ բարկությունը ի՞նչ աղվոր կը վայլե կոր ձեզի...
— Կարծեր թե կատակ կընեմ կոր, կատակ կընեմ կոր նե երիտասարդությանս խերը չտեսնեմ..․ այդ աչքերը, տիկի՜ն, աչք չեն, այլ երկու ադամանդ։ Եթե կարգված եք՝ ձեր էրիկը անխոհեմ մեկն է. ադամանդները խաղի մը մեջ կը դրվի՞ն. և անանկ միս մինակ չեն ելնիր... ի՞նչ ըսիք, տիկին։
— Բան մը չըսիք, ներեցե՜ք, կարծեցի թե բան մը ըսիք․․․ թող կուտաք, որ թևս նվիրեմ ձեզի։
— Կրնա ըլլալ, որ կառք մը ուզեք.․․ է՝յ, կառավար, հոս եկուր։
— Սըկեց նըճեննեմ կըլլաս և զիս հանդիստ կը թողուս։
— Բնավ երբեք։
ԳԵՇ ԱՏԵՆ
|
