— Այո՛, տեսա, աթոռը պատրաստ է, բայց ես պատրաստ չեմ։ Այս անգամ ալ չհաջողեցա և կարծեմ թե բնավ հաջողելիք ալ չունիմ։
— Ինչո՞ւ չհաջողեցաք, որ սրբազան, բավական պաշտպաններ և կուսակիցներ ունեիք, ընտրելյաց ցանկին մեջ անցած Էիք․․․
— Ընտրելյաց արժանավորագույնն ես չեմ եղեր, մինչդեռ ամեն հայ, երբ ոչ պաշտոնապես խոսի իմ վրա, կը խոստովանի, թե ազգին մեջ գտնվող եպիսկոպոսներեն գեր ի վերո կը հանդիսանամ ամեն նկատմամբք։
— Ցավալի է արդարև, որ ձեզի պես կարող, ուսումնական, գրագետ, բանաստեղծ և քաղաքագետ եպիսկոպոս մը չնստի Պատրիարքական աթոռին վրա։
— Այո՛, շատ ցավալի է, բայց ի՞նչ կարող ենք ընել, երբ ազգը չուզեր յուր սանձը իմ աջիս հանձնել։
— Այս աթոռը ձեր տունը ղրկե՞մ...
— Պետք չկա տուն ղրկելու։
— Ո՞ւր ղրկեմ ուրեմն։
— Ձեր տունը։
— Ե՞ս նստիմ վրան։
— Ինչո՞ւ չէ...
— Ի՞նչ կ՝ըսեք, սրբազան, ես ձեզի համար շինեցի զայն։
— Աշխատեցե՜ք, ուրիշի մը ծախել։
— Ո՞վ կառնե։
— Նորընտիր Պատրիարքն։
— Կաղաչեմ, սրբազան, մի՛ վնասեր ինձի, ա՛ռ աթոռն և վճարե՛ ստակը, դուք եպիսկոպոս մեք և կրնաք օր մասանկ աթոռի մը պետք ունենալ։
— Այն ատեն կը դնեմ, երբ պետք ունենամ։
— Կը խնդրեմ որ...
— Շատ խոսեցար... արդեն բարկացած եմ, թող տուր որ...
— Ես ստակս կ՝ուզեմ։
— Ատակ մը չեմ տար։
— Դար երեսփոխաններու հետ ալ այդպես կը վարվիք. կը խոստանաք և չեք վճարեր։
— Լռե՛։
— Քանի մը տարի առաջ լրագրի մ՝ալ ստակ տալ խոստացաք և չվճարեցիք։