— Պատրաստվե նայինք, Քաղաքական ժողովո անգամ ըլլալու։
— Ո՜ւֆ, դարձյալ ազգին ծառայություն մատուցանելու է։ Սամաթիացին ալ ասոնք լսելով՝ Յանուն Հօր և Որդւոյ և Հոգւոյն սրբոյ, նորեն պատրաստվելու է կըսե։
Եպիսկոպոսներն ալ արդի վիճակին բոլորովին անտարբեր չեն. այս օրերս ավելի ընթերցասեր կըլլան և լրագրաց գրասենյակները երթալով կըսեն.
— Մեծապատիվ էֆենտի, ձեր թերթը շատ կը սիրեմ, որչափ ալ ազատ կը գրեր, կը փափագեի երեք տարվան համար բաժանորդ գրվիլ ձեզի։
— Շատ աղեկ, հա՛յր։
— Կը խնդրեմ, որ ընկալագիրն այս իրիկուն անպատճառ ղրկեք, նամանավանդ թերթը, որպեսզի ձեր ընտիր հոդվածները կարդալու հաճույքեն չզրկվիմ։
— Գլխուս վրա։
— Կարծեմ խմբագրական ասպարեզը շատ նեղություններ ունի:
— Այո՛, սրբազան։
— Քանի անգամներ ըսած եմ սուրբ հարց, որ խմբագիրները քաջալերելու ենք, մանավանդ ձեր թերթին համար, հիմա երեսդ ի վեր զրուցել չըլլա, շատ աղեկ կը գրեք։
— Ատիկա ձեր սրբազնության մեր վրա ունցած համակրութենեն հառաջ կուգա։
— Ամենևին, ես շիտակը զրուցող մարդ մեմ։
— Շնորհակալ եմ։
— Օրհնած, իրա՞վ է, որ սրբազան Պատրիարքը հրաժարականը ետ չառներ կոր:
— Իրավ է։
— Ո՞վ պիտի դնենք Պատրիարք, արժանավոր եպիսկոպոս չունինք։
— Ես ձեր սրբազնությունը ընտրելի պիտի ցցունեմ։
— Աստված չընե, ես անարժան եմ, իմ ձեռքես չգար.․․ խոսքի բռնվելով սա ընկալագիրները գրելու չմոռնանք... ես չեմ կրնար պատրիարքություն ընել, բայց շատերն ալ քեզի պես կըսեն, թե կրնամ։
— Այո՛, սրբազան, պատրիարքության արժանի ձեզմե ուրիշ մեկը չկա, և այլն, և այլն, և այլն։
Սակայն ուշիմ և հայրենասեր հայն, անոր հետ նաև ազգային սնտուկն, երբեք չեն ուզեր ընդունիլ սրբազան Պատրիարք հոր հրաժարականն,
