Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 10 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 10-րդ).djvu/502

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

— Ի՞նչ կըսեն։

— Չիվիի վրա կը կոխես, աղջիկս։

— Պիտի հանեմ։

— Հանե՛, ու երկար մատներդ ցցուր. վախ որ ասանկ բաներ չիյտես։

Երկու մեթրո ասդին։

— Սանկ նետվե նայիմ, առյուծի պես.․․ ապրիս, աղջիկս, ապրիս, աղջիկս, համարձակ եղի՛ր... սանկ կռնակի վրա լողա՛ նայիմ, մազերդ սիրեմ... պոյղ, պոսդ սիրեմ, աղջիկս... մաշալլահ...

Բայց կիները զիրար չեն քաշեր, խծբծանքը կսկսի։

— Ի՞նչ մեղքս պահեմ, կ՛ըսե մազերը թափված տիկին մը, այսչափ երկար մազերեն չեմ ախորժիր, խազըխի պես մազեր...

— Պարե աղվորս ըլլա... միսեն ուրիշ բան չունի։

— Հապա տուտախները... բաչա տուտախ...

— Հապա աչքերը... քիչ աղվոր չեն։

— Կենճ է տե ատոր համար աղվոր կ՝ըսվի։

— Կե՞նճ մի, հիսուն տարու կա անիկա։

— Հապա ակռաները...

— Հապա թևերուն հաստությունը, համալի թև կը նմանի։

Չորս կանգուն անգին.

— Չմտնաս, աղջիկս։

— Պիտի մտնամ։

— Մտի՛ր, նազիկ աղջիկս։

Խծբծանքը կ՝սկսի.

— Աս ալ քիչ միս չունի։

— Ասոր ալ մազերը երկար են։ Փատի պես մազեր։

— Աչքերն ալ որչափ սև են... քյոմիրճիի խանութեն ելած է կարծես։

— Ակռաներն շատ սպիտակ են... հիմա մախպուլ չէ ճերմակ ակռաները։

Դիմացի կողմը.

— Քա, վախս ի՜նչ էր... աս նետվողը ո՛վ է։

— *** աղային կինն է։

— Այդ կտրիճին կի՞նն է։

— Այո՛։

— Բա ասոր ինչի՞ն հավնեցավ տե առավ։

— Հինգ հազար ոսկի թրախոմա տվավ աղջիկը։