— Շատ պատվաբեր է:
— Խահվե չես խմեր կարծեմ, այնպես չէ՞:
— Չեմ խմեր։
— Շատ աղեկ կընես, խմվելու բա՞ն է մի:
— Աղեկ բան մը չէ։
— Ուստի որոշեցի ազգային գրական մարդոց պաաիվն բարձրացնելու նպատակավ վիճակահանության դնել իմ գիրքերս... չկարծեք թե շահու ակնկալությամբ...
— Քավ լիցի․․․
— Քսանը հինգ երեսուն ոսկվո անարգ գումար մը ձեռք բերելու նվաստությամբ...
— Ինչո՞ւ ատանկ պարապ խոսքեր կըներ...
— Կամ նե՞ղը մնացած եմ ու կուզեմ գիրքերս ծախել, առաջ Աստված, հորս թողուցած ժառանգությամբ երկու հարյուր տարի ևս կրնամ ապրիլ ուզածիս պես։
— Հայտնի բան է։
— Այլ մի միայն գրական մարդոց հիշատակաց արժանի բարություն մընելու համար:
— Անանկ է։
— Ոտքս պագնելու էին, որ ասանկ որոշում մը տայի ես... չուզեցի այդ պարծանքն.․․ հոժար կամոքս բարեգործություն ընել որոշեցի. մեն մի բաժինը երկու մեճիտ է։ Չնչին գումար մը.․․ հինգ բաժին գրվե դուն։
— Սիրով։
— Որպեսզի ամենեն ավելի դուն օգտվիս, ես քեզի շատ բարիք ընել կուզեմ, շատոնց ի վեր մասնավոր համակրություն ունիմ վրադ։
— Շնորհակալ եմ։
— Ես քեզի ուրիշ աչքով կը նայիմ։
— Երախտապարտ եմ։ Մնաք բարով։
— Երթաս բարով։
— Ի տեսություն։
— Պաշտպանությանս պետք ունենաս նե գործի մը համար՝ մի՛ քաշվիր, եկո՜ւր։
— Շատ աղեկ։
Մեկնեցա։
Երկու ամիսներ անցան, բավական տոմսեր վաճառվեցան, վիճակահանությունը չկատարվեցավ։ Հրապարակի վրա զրուցվեցավ,
