թե էֆենտին բնավ տեղեկություն չունի եղեր այդ վիճակահանութենեն և թե սպասավորն, այն անիծյալն, էֆենտիեն գաղտնի ձեռնարկած է եղեր այդ գործին։
Այս երկու ամիսներու մեջ սակայն ստուգեցի, թե սեղանավորութենե և վաճառականութենե արտաքո քանի մը գործեր ներկայացած են այդ էֆենտիին, և այդ էֆենտին մերժեր է և այսօր երկու հազարի չափ տոմսակ տպել տվեր է հետևյալ պարունակությամբ.
Մեծապատիվ... էֆենտի,
Շատ նեղն եմ, կը խնդրեմ, որ անպատճառ... ոսկի ղրկես ինձ:
Կ. Պոլիս 188...․․ Մնամ հարգանոք
Ցրվիչ մալ բռներ է, որու ձեռամբ հարուստ ազգայնոց կը ցրվե եղեր այդ տոմսակներեն... լրագիր ցրվելու պես։
Ի՞նչ կըսեք, բարեկամներ, խոհարարութենեն ավելի պատվավո՞ր է այս վիճակը։
էֆենտին այս վիճակին մեջ յուր ազնվականությունն անխախտ պահել կը կարծե և հասկցած չէ տակավին, թե քաղաքավարության համար է, որ բարեկամներն կը քաշվին ճշմարտությունն իրեն հայտնելու։
ԿՐԿՆՈՒԹՅՈՒՆ
— Աս ի՞նչ եղեր ես, բարեկամ, հիվա՞նդ էիր։
— Ո՛չ, տկարություն մունիմ։
— Ինքզինքդ դարմանել չտա՞ս։
— Բժշկի մը գացի, ըսավ թե հիվանդություն մը չունիս, աղեկ գինի գտիր ու կերակուր կերած ժամանակդ քանի մը բաժակ խմե՛։ Համով հոտով սեղանի գինի մը չկրցի գտնել։
— Ղալաթիա, Քուրշունլու խանը գիտե՞ս։
— Գիտեմ։
— Հոն կ՝երթաս։
— Երթամ։
— 23 թիվ մաղազան կը մտնես։
— Աղեկ։
— Կըսես, որ ինձի տամիճանա մը լեցուր էտիրնեի գինիեն։
— Ըսեմ։
— Ան ալ կը լցնե։
— Կը լեցնե հարկավ։
