— Քանի մը օր սպասեցեք։
— Կարողաթյուն չունինք սպասելու։
— Սո՛, ինձի նայե, սըվոնց մեճիտիե մը տուր մեջերնին բաժնեն ու սա քանի մը ամիսը անցունեն։
— էֆենտի, մեկ մեճիտիեն հինգ հոգիին ի՛նչ կ՝ընե։
— Չիյտեմ, ես կերթամ կոր... աղբար, սա խայըխը մոտեցո՛ւր:
— էֆենտի․․․ մեկ մեճիտիեով ի՞նչ ընենք։
— Չեք ուզեր նե՝ տվեք. աս թշվառականներուն բարություն ընել չգար որ..․
— էֆենտի՛...
— Ուժով քաշե, որ հեռանան սրկե։
— էֆենտի..․
— Գետնին տակը անցնիք։
— էֆենտի...
— Բերաննիդ չորնա... քաշե՛, ծո՛։
— Մենք ասով ի՞նչ առնենք, ուտենք։
— Բապուններս կերեք... քաշե՛, աղբար, քաշե՛, ասոնց մի նայիր դուն, ատոնք աներես բաներ են։
ՀԱՐՅՈԻՐԻՆ ՏԱՍԸ
— Ողջո՜ւյն։
— Ծառա եմ, հայր Խիկար:
— Սրկե սուրճ մը կ՝ապսպրե՞ք:
— Շատ աղեկ. սուրճ մը բերեք։ Ի՞նչպես եք հայր, ի՞նչ կրնեք կոր։
— Բան մալ ըրած չունիմ, ձեռքս գործ մը կար չեղավ։
— Ի՞նչ գործ։
— Ծանոթներես մեկը անցյալներն աղաչեց ինձի, որ աղջիկ մը գտնամ իրեն։ Պատվիրեց, որ աղջիկը տասնվեց, տասնևյոթը տարեկան ըլլա, միջահասակ, վայելուչ, աղվոր, ուսումնական և հարուստ ըլլա։ Աշխարհական եղած ժամանակս թեև ասանկ գործերու մեջ գտնված չեմ, բայց շատ աղեկ ըսելով ելանք ծանոթներուս տունը պտըտիլ սկսանք աղջիկ մը գտնելու համար։
— Այս աշխատությանդ փոխարեն բան մը խոստացա՞ն գոնե։
— Հապա՛, կրոնավոր մը առանց ստակ առնելու գործ կը տեսնա. առնվելիք թրաքոմայեն հարյուրին տասը խոստացան։
