— Վերեն տե սաղ օլսոլն վերմեեն տե³։
Ո՞վ չուզեր ապրիլ — քառորդ մալ ասոնց տվի, անիծելով այն ժամն, ուր տունեն դուրս ելա։
Շոգենավն՝ որ կամաց կերթար — անշուշտ պյուֆեճիներուն ժամանակ տալու համար, որ շոգենավուն մեջ գտնվողներուն ամենուն ալ նոր տարի բարեմաղթեն — վերջապես հասավ կամուրջը։ Դուրս ելա ու բավական անոթեցած ըլլալով ճաշարան մը գացի փորս կշտացնելու համար։ Կշտանալե ետքը հաշիվ հարցուցի։
— Ութը ղուրուշ տասը փարա, ըսավ մանչուկը։ Ստակը համրեցի ու աճապարանոք դռնեն դուրս ելած ատենս նայեցա, որ մանչուկը օձիքես բռներ, կը քաշե կոր։
— Ի՞նչ կա, ինչո՞ւ կը քաշես կոր։
— Աստված շատ օրեր տա, շնորհավոր նոր տարի և բարի կաղանդ, մենք ալ ասանկ օրերու կսպասենք, էֆենտիմ։
Կրակ կտրեցա, բայց չհայտնեցի. եթե տալու չըլլաս՝ ստակ չունի կըսեն, եթե տալ ուզես՝ երկու ժամ գրպանները տակն ու վրա ընելու է. ինչ և է, քառորդ մալ ասոր տվինք, շնորհակալ եմ ըսելով՝ բարձր ձայնով, գետնին տակը անցնիք՝ ցած ձայնով։
Տունեն դուրս ելլալուս վրա հազար անգամ զղջալով երբ գրասենյակս երթալու վրա էի, ձայն մառի ետևես.
— Պարոն, էֆենտի, աղա, յահու, էյ․․․
Ետիս դարձա ու նայեցա, որ պատռտած հագուստներով մեկը վազելով եկավ.
— Ինձի չճանչցա՞ր։
— Չէ՛։
— Ժամանակով դուք փիրինճճիներու մեջ խան մը կը նստեիք։
— Լա՛վ:
— Ես ալ այդ խանին մեջ խահվեճի էի։
— Լա՛վ։
— Ձեզի սուրճ կը բերեի:
— Լա՛վ:
— Ձեզի միշտ կը գովեի։
— Լա՛վ, ի՞նչ կ՝ուզեք։
— Վերջեն ես ելա ու տեղս ուրիշ մը եկավ:
— Ի՜նչ ընեմ։
— Ձեզի որչափ կը սիրեի, գիտե՛ք։
— Գիտեմ:
