շակելով ու ընդարձակելով այն՝ լույս է ընծայել «Մեղվի» 1873 թվականի
№ 123-ում, «Ասկե անկե» ընդհանուր վերնագրի տակ։
ԻՄ ԳՐՉԻՍ
Բա՛վ է բա՛վ, թողունք ա՛լ արձակ խոսիլն
Եվ քիչ մ՝ալ չափով խոսինք.
Եթե չափն մեզ պակսի՝ միջարկությանց դիմենք
Եթե չհաջողինք, արձակնիս[1] պատրաստ է[2]։
Համբավով իմաստուն, տաղանդով իմաստակ,
Մարդ մը կը շրջեր ամենօր գյուղից տակ[3],
Ձմեռվան հագուստն ծախելով ամառը կը պտըտեր,
Ամառվանը ծախելով՝ անոթի կը կենար։
Ով որ միշտ խոսիլ կուզե՝ թող չափով խոսի.
Կուսության փարյալ անձ մը կար ի տեր.
Որուն ոմանք վարդապետ կըսեն ոման<ք> ավազակապես։
Սիրո երեսեն ինկած գտնելով զինք
Եղբորը կառաջնորդե...
