Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/100

— Հուսացե՛ք։

— Ձեր քիպարությանը չէի ձգեր, որ հիսուն ոսկիի խոսքն ընեք։

— Սնտուկներս կառնեմ, կերթամ ես։

— Կրնաք երթալ, բայց հիսուն ոսկին տաշեն ետքը։

— Չե՝մ տար։

— Կուտաք։

Կը հասնին Ծաղկի փողոց, ուր եկած էին նաև քահանան, սափրիչն ու տիկին Շուշան։

— Գնացե՛ք, մեկդի գացեք, երեսնիդ տեսնել չեմ ուզեր, պոռաց Աբիսողոմ աղան տեսնելով զանոնք։

Հետո դուռը զարկավ, ներս մտավ և սկսավ սնտուկները կապել ի զարմացումն տան տիկնոջ։

— Ինչո՞ւ կը ժողվըվիք կոր, Աբիսողոմ աղա, հարցուր տան տիկինը։

— Երթամ պիտի, պիտի երթամ։ Միտքս փսխեցի, չպիտի կարգվիմ։

— Բարկացուցի՞ն ձեզի։

— Ո՛չ։

— Ի՞նչու ուրեմն բարկացած եք։

— Բարկացած չեմ։

— Բուրում Աբիսողոմ աղա, Մանուկ աղան հիսուն ոսկի պիտի ուզեր քեզմե, ուզե՞ց։

— Ուզեց։

— Սխալմունք մէ եղեր։

— Սխալմո՞ւնք է եղեր։

— Այո՛, հիսուն ոսկի չպիտի ըլլա, այլ հարյուր հիսուն ոսկի։ Սա բարությունն ըրե՛ մեզի։ Դուն քիպար մարդ ես: Մենք ալ քու սայեյեդ պարտքե կ՝ազատինք։

Աբիսողոմ աղան սնտուկները կապելն, փողոց ցատկելն, երեք բեռնակիր բերելն ու սնտուկներն դուրս հանելն մեկ կ՝ընե։

Սափրիչը, քահանան, տիկին Շուշան և Մանուկ աղան կը հետևին իրեն մինչև... հյուրանոցին դուռը, ուսկից կը մտնե