Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/121

ՔԱՍԸՄ ՓԱՇԱ

Երկաթյա դիմակ մը պետք է մարդուս այս թաղը պտտելու համար։ Փողոց մը մտա՞ր, նույն փողոցին մեջ բնակող կիներն ու աղջիկներն պատուհաններու առջև կը վազեն և քու գալդ տեսնելով իրարու հետ խոսիլ կսկսին.

— Տիկի՛ն, սա դիմացեն եկողը կը ճանչնա՞ս։

— Չեմ ճանչնար, բնավ տեսած չունիմ։

— Այս փողոցին մեջ մե՞կը կը փնտռե արդյոք։

— Ով գիտե։

— Վայելուչ երիտասարդ մէ։

— Ի՜նչ աղվոր մազեր ունի։

— Ասոր մազերուն աղվորությունն ալ ո՞ւր է, սատանա կը նմանի։

— Ապուշ—ապուշ նայվածք մալ ունի...

— Ասկից զատ օձիքին վրա ալ երկու մատ եղ կա, շոգենավի մեջ մեքենագո՞րծ է, ինչ է։

— Ոտքդ պագնեմ, ատ ի՞նչ մեծ ոտք ունի։

— Կամա՛ց խոսե, քա, կը մոտենա կոր։

— Թn՛ղ մոտենա։

— Աչքերն ալ պատուհաններուն վրա է։

— Աս ի՞նչ անշնորհք մարդ է։

Նույն փողոցեն ելա՞ր, խնդիրը կը սաստկանա, իգական սեռն անպատճառ և անպատճառ կուզե գիտնալ, թե ո՛վ ես դուն, թե մազերդ ինչո՛ւ աղվոր չեն և թե՝ օձիքիդ վրա ինչո՛ւ երկու մատ եղ ես դրած, և մինչև որ ասոնք չհասկնա՝ քունը չտանիր։