Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/162

ԹՈԲ ՔԱԲՈԻ

— Կաղաչեմ, այս թաղին անունը մի՛ տար, եղբա՛յր:

— Ինչո՞ւ։

— Վասնզի այս թաղին անունը տխուր հիշատակներ կարթնցնե մաքիս մեջ։

— Ի՞նչ պատահեցավ։

— Երկու տարվան աղաս գոհ տվի այդ թաղին։

— Օդը այսչափ գե՞շ է։

— Ո՛չ:

— Շիտա՛կ զրուցե՛, եթե գեշ է՝ մենք ալ չերթանք:

— Ո՛չ, բարեկա՛մ, օդը պատվական է։

— Ի՞նչպես եղավ, որ տղադ մեռավ հոն։

— Կիրակի առավոտ մը աղաս հետս առի ու եկեղեցի քնացի. ես ալ ուրիշներու պես աղոթքիս զբաղած էի... մեյ մալ ժամերգության միջոցին անանկ ձայն մելավ, որ... ա՜հ մինչև այսօր ականջես չելներ այդ ձայնը... ա՜հ, եղբա՜յր, անանկ ձայն մելավ, որ աղաս վախցավ, մարեցավ, ինկավ։

— Տե՜ր ողորմյա... որոտո՞ւմ էր։

— Ո՛ւր էր թե որոտում ըլլար... անբացատրելի ձայն մեր:

— Թնդանո՞թ էր։

— Երանի թե թնդանոթ ըլլար... անմեկնելի բան մ՞էր։

— Ի՞նչ էր ուրեմն։

— Տիրացուին ձայնն է եղեր... անմիջապես տղաս գիրկս առի ու բժիշկներու դիմեցի, հույս չկա, լեղին բրդած է, ըսին և զավակս մեռավ։

— Այո՛, պարոնին խոսածը սուտ չէ, իմ կինս ալ օր մը