— էրիկ ունեցողներն ալ կը փաթտվին. էրիկն ուրիշ, աս ուրիշ. աս կը տաքցունե։ Ըսենք որ ձմեռը գիշեր մը դուրս ելար, փողոցին մեջ էրկանդ չես կրնար փաթտվիլ, բայց աս կռնակդ կառնես...։
— Աբիսողո՞մ աղան։
— Թիկնոցը, տիկին... Աբիսողոմ աղան կռնակի վրա
կառնվի՞։
— Մինչև հիմա թիկնոցի՞ վրա կը խոսեիր։
— Խոսքերնիս թիկնոցի վրա չէ՞ր մի... հապա դուն ի՞նչ
հասկցար։
— Ես հասկցա, որ Աբիսողոմ աղային փաթտվելու է,
կըսես։
— Տեր ողորմյա, տեր ողորմյա, տեր Աստված, ըսավ
բեռնակիրն՝ թաշկինակը քաշելով աթոռեն։
Տիկինն բեռնակրին տված բացատրութենեն գոհ ըլլալով՝
հրամայական եղանակով մըսավ.
— Աս անկողինն և սնտուկները վե՛ր հանեցեք։
Բեռնակիրներն հնազանդելով՝ բեռներն նորեն վերցուցին,
և հազիվ թե սանդուղին առաջին աստիճանին վրա կոխած էին՝
տիկինն պոռաց.
— Լեռնե՞ն եկաք դուք։
— Ոչ, մեծ փողոցեն եկանք։
— Գիտեմ, որ մեծ փողոցեն եկաք, այդ ոտքի ամաններով
վեր կելնրվի՞, տեսե՛ք ի՞նչ ըրիք տախտակներս, ես
այսօր սրբեցի զանոնք, և հոգիս բերանս եկավ։
— Ի՞նչ ընենք, ուրիշ ոտքի աման չունինք։
— Ինչո՞ւ կայներ երեսս կը նայիք, չհանե՞ք տըվոնք։
— Մի՛ պոռար, տիկին, մի՛ պոռար, կը հանենք։
Եվ հանեցին իրենց ոտքի ամաններն, որք ավելի մաքուր
էին, քան իրենց ոտներն։
— Ա՞յդ ոտքերով վեր պիտի ելնեք, կրկնեց տիկինն։
— Ուրիշ ոտք ունի՞նք, այս ոտներով պիտի ելնենք, պատասխանեցին պանդուխտներն այնպիսի խղճուկ կերպով մը,
որ կարծես թե իրենց աղքատության պատճառով երկու ոտքեն