ՊՈՅԱՃԻ ԳՅՈԻՂ
Այս գյուղին ազգայինները ժամանակավ այնչափ կը քնանային, որ շատ մը բժիշկներ իրենց չքնացող հիվանդն երբ հոս կը ղրկեին։ Ոմանք ալ կը պնդեին, թե Եպիմենիդեսը հոս ծնած ըլլա: Չհավատալու բան չկա. իրենց շատ քնանալուն ամենահզոր մեկ փաստն ալ այս էր, որ հոն բնավ թաղականի կռիվ լսված չէր. եթե չքնանային՝ կարելի՞ էր միթե, որ կռիվ չհանեին և իրենց աղաղակներովն լրագիրներու էջերը չլեցնեին:
Բայց քանի մը ժամանակե ի վեր այս գյուղն արթնցած է
շնորհիվ երիտասարդության, որ ընկերություն մը հաստատած
է՝ գյուղին վարժարանը հառաչ տանելու համար, և որ վերջերս
յուր հաշվեցուցակն ալ հրատարակած է։
Գյուղիս հայերը շատ ուժեղ ստամոքս ունին, անոնց յուրաքանշյուրն ոչխար մը կարող է ուտել եթե ուրիշի մը տունը
ճաշի հրավիրվի։ Համեղ կերակուրներեն ավելի կախորժին
քան թե խոսարաններեն և լսարաններեն։
Պոյաճի գյուղցին շատ կը սիրէ յուր անունը փոխել։ Կարապետը
Քարլո և Մկրտիչը Պաթիսթ կըլլան հոն։ Շաբաթե
մը ետքը նորեն կը փոխվին անոնք և ժան կամ Բոլ կըլլան,
և մարդս կստիպվի ամեն շաբթու առաջին օրն յուր բարեկամին հարցունել:
— Այսօրվան անունդ ի՞նչ է։
— Ժոզեֆ: Քուկի՞նդ։
— Մարթեն:
Զվարճությունը շատ կը սիրեն, ամիս մը շարունակ կըր-