— Իրավ որ չեմ գիտեր... ա՛հ, չեմ կրնար գլուխս բռնել... կ՝աղաչեմ, վեր գացե՛ր դուք, ինձի համար անհանգիստ մի ըլլաք. քիչ մը քնանամ նե, կանցնի։
— Չէ, էֆենտիմ, չէ, քնանալով չանցնիք։ էնքսեյիդ քյոքը
քիչ. մը հարտալ պտըտցնենք. սա հարտալը բերե՛ք։
— Չեմ ուզեր, բարեկամ։
— Դուն չիյտե՛ս. սա ճարտալը բերե՛ր...
Հարտալը կը բերեն... Մոսիո Բոլ էնքսեյին քյոքը կը դնե
հարտալը:
— Քիչ մ՝ալ լիմոն բերե՛ք։
— Թող մնա, ճանըմ։
— Քիչ մը լիմոն բերե՛ք, հիվանդին խոսքը մտիկ չըլլվիր:
Լիմոնը կը բերեն և ճակտին վրա կը պահեն...
— Քիչ մը րոմ բերե՛ք:
— Րոմը ի՞նչ պիտի ընես:
— Բերե՛ք քիչ մը րոմ, շուտ եղեք։
— Թող մնա, քուզում, պապամ, թո՛ղ մնա պե՛, ո՜ւուֆ...:
— Շուտ ըրեք, րոմը բերե՛ք։
Րոմ կը բերվի։ Մոսիո Բոլ րոմով կը շփե Պապիկ աղային
գուխը։
— Անցա՞վ քիչ մը ցավը։
— Ո՛չ։
— Րախը բերե՛ք, րախը... շուտ...
— Չեմ ուզեր, մոսիո Բոլ, ճիյերս...
— Րախը... կրակին մեջ տաքցուցեր...:
— Տաքցուցինք...։
— Պապիկ աղա, շոգին քթիդ քաշե՛։
— Քաշեցի։
— Թեթևցավ քիչ մը ցավը։
— Ո՛չ։
— Ջուր տաքցուցեր... ոտքերը մեջը դրեք...:
— Չէ, ճանըմ ...։
— Ջուր պաղեցուցեր... գլուխը մեջը դրեք...։
— Անցավ, մոսիո Բոլ, անցավ...։