կրնամ հոս սղմիլ, կըսե ու, որպես թե տեղ գտած է. Մելքոն աղային ծունկին վրա կը նստի:
— Անհանգիստ չըլլաք...
— Ամենևին, ամենևին, դուք ձեր հանգիստը նայեցէք,
կարծեմ թե ձեզի քիչ մը անհանգիստ ըրի:
— Ոչ:
— Զմեռ է հիմա, սըխ նստինք նե, կը տաքնանք։
— Այո՛:
— Եթե պեոյուզյուր եղաք՝ կաղաչեմ, ըսե՛ք:
— Ոչ, կը պատասխանե Մելքոն աղան, որ հազիվ կրնա
շունչ առնել:
— Ի՞նչ կա, ի՞նչ չկա, նայինք, Մելքոն աղա։
— Ոչինչ:
— Տունը ի՞նչպես են, չոճուխները աղե՞կ են։
— Խաթըրդ կը հարցունեն։
— Ողջ ըլլան։
Մելքոն աղային ծունկերը կ՝սկսին թմրիլ, քրտինքը ճակտեն
կը վազե, ի՞նչ ընե, քաղաքավարությունը կը պահանջե,
որ մեր բարեկամները չվշտացնենք ոչինչ բաներու համար։
— Վայ կիտի Մելքոն աղա, վայ, ասանկ հեե՜... զիրար
պիտի տեսնենք եղեր թրամվեյի մեջ, աղբար, րահաթ չնստի՞ս,
սանկ ոտքերդ չերկնցնե՞ս...
Մելքոն աղան չպատասխաներ, ոտքի կելնե և յուր տեղն
բարեկամին կը հանձնե։
— Ի՞նչ, անհանգի՞ստ եղար։
— Չէ, այսօր շատ նստեցա տե, ատոր համար ոտքի վրա
կայնիլ կուզեմ քիչ մը։
— Ատ ուրիշ, ես կարծեցի, որ պեոյուզյուր եղաք։ էյ,
Մելքոն աղա, սա թրախոման մեր ազգին տունը կը քանդե
կոր, ի՞նչ պիտի ըլլա ասոր վերջը, քանի կը մտմտամ կոր
նե, խելքս կը թռցունեմ կոր։
— Իրավունք ունիք։
— Բայց այս խնդիրք խիստ կարևոր բան մ’է, ատանկ
երեսի վրա ձգվելու խնդիրներեն չէ։