— Ի՜նչ ալ աղվորիկ լակոտներ են:
— Այո՛։
— Սա պիտի հարցնեի ձեզի, թե ինչպես մեծցնելու է
ասոնք։ Մայրերնին տկար ու հիվանդոտ է, կաթ չունի... տու-
նեն ըսին, որ պիպըռոն առնենք ու անով կւսթ տանք։
— Այո՛։
— Կ ըլլա՞ մի։
— Չիյտեմ։
— Ձեր թաղը սանկ շուն մը չկա՞ որ գա մեզի մնա ու
սա լակոտները պեսլեմիշ ընե։ Քուզում, կաղաչեմ, աշխա-
տինք ու ազատենք սա խեղճերը... պիպըռոնի խելքս չպառ-
կիր իմին։ Ասդին, անդին հարցնեիք ու փնտրեիք ասանկ
շուն մը...
— Շատ լավ, կը նայինք։
— Հիմա նայեիք։
— Հիմա գործ ունիմ, անկարելի է։
— Աս ալ գործ է, սեպապ է։
— Գլուխս քերելու ատեն չունիմ այսօր։
— Ե՛րբ կը նայիք։
— Ստիպողական գործեր ունիմ, երբ նայելիքս անգամ
որոշելու ժամանակ չունիմ։
— Ժամանակ անցունելու չի գար, անանկ բան մէ, որ...
— Գործ ունիմ, Ենո՛վք աղա։
— Անանկ բան մէ, որ ուշացնելու չգար... մեկ հատը
քեզի պիտի ըլլա։
— Քառորդե մը կուգամ, կ'ըսե հաճախորդն ու վաճառա-
տոունեն դուրս կելնե։
— է՜ոֆ, է՜ոֆ, է՜ոֆ, կը հառաչես ինքիրմեդ։
— Լակոտներն անանկ ալ սատանա են, որ տեսնելու
բան է։
— Այո՛։
— Ուրեմն գարար տանք ու լմնցնենք։
— Այո՛։
