— Պիպըռոն չըլլար:
— Չըլլար:
— Ստնտու շուն մը գտնելու է։
— Այո՛։
— Ուրիշ ճար չկա:
— Չկա։
— Կա՞ մի յա։
— Չկա։
— ՉԷ, թե որ կա նե՝ ըսե՛։
— Չկա, Ենովք աղա, չկա, չկա, չկա։
— Բարկացա՞ք:
— Չբարկացա, բայց...
— Բարկանալու իրավունք չունիք, ես ձեր սպասավորը
չեմ, ձեզմե շահ մալ չեմ ակնկալեր, խահվե մը խմեցի,
կուզեք նե, անոր ալ փարան կուտամ, հոշ կելտին, սեֆա
կելտին:
— Չէ...
— Գիտնալով, որ շուներեն կախորժիս, ուզեցի քեզի շուն
մը հետիյե ընել, դուն շնորհակալ ըլլալու տեղ օտապաշըյի
թավր կը բռնես ինձի:
— Չէ, Ենովք աղա։
— Հեր քուշուն Էթի եենմեզ, աս ալ սորվե, չես գիտեր
նե։
Ենովք աղան բարկությամբ կը մեկնի։
Դուն ալ հաճախորդիդ դարձին կսպասես։
Երեք ժամեն ետքր հաճախորդդ կուգա։
— Այսօր ստակ չունիմ, քանի մօրեն պիտի գամ ապրանքներն
առնելու, մնաք բարով։
— Եկո՛ւր, ո՞ւր կերթաք... խոսք մունիմ... վայրկյան
մը... ինձի նայե՛... աղա... Էֆենտի... բարեկամ... չգա՞ս...
եկուր տե, դարձյալ գնա... չենք ուտեր քեզի...
Խե՞նդ է որ ետ դառնա։
Կզգաս դժբախտաբար, թե հաճախորդդ ուրիշ վաճառա¬