Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/289

ինքզինքը գինետունեն դուրս կը նետե և փողոցին մեջ կսպաս՛ե Մարկոս աղային, որ վերջին գավաթները կը խմե մի ըստ միոջե։

Գամիկ աղան քառորդի մը չափ կսպասե փողոցին մեջ և հետո գինետան սեմին վրա կելնե ու կը կանչե Մարկոս աղան։

— Մարկոս աղա, ուշ մնացինք։

— Կուգամ կոր։

Գամիկ աղան քառորդ մալ կսպասե. համբերությունը հատնելու վրա է, կուզե մեկնիլ, բայց քաղաքավարությունը չթողուր։ Ուստի նորեն կը կանչե։

— Մարկոս աղա, Մարկոս աղա, երթանք:

— Հիմա։

Գինովներուն հիմա—ն առնվազն քառորդ ժամ է:

— Մարկոս աղա, երկար ըրիր։

— Եկա։

Գինովներուն եկա—ն պիտի գամ է։

— Մարկոս աղա։

— Կաղաչեմ, քիչ մը... ներս եկուր, մեկտեղ ելլենք։

— Չեմ գար։

— Եկո՛ւր։

— Ո՛չ։

— Կը բարկանամ։

— Բայց պիտի երթանք։

— Այո՛։ Ահա եկա։ Կարծեմ քեզի սպասցուցի քիչ մը։

— Վնաս չունի։

— Քեզի տեսա, չիյտես ո՛րչափ գոհ եղա, այս իրիկուն քեյֆս քեզի պարտական եմ. ոտքի վրա հատ մը կը տնկե՞ս։

— Չէ՛, երթանք։

— Շատ աղեկ, երթանք։ Կենդանություն։

— Անուշ։ Երթանք։

— Այո՛, երթանք։

Երկու բարեկամներն ճանբա կ՝ելնեն և քանի մը փողոց դառնալեն հետո տուն կը հասնին։