Հակոբոս աղան կը նստի։
— Ըրածդ իրավ որ չվայլեր, էֆենտի՛, աթոռին վրա անհանգիստ
ես, սա պատշգամը հանգիստ է, տես ի՞նչ աղեկ է։
Հակոբոս աղան կը կանգնի նորեն։
— Չեմ ուզեր։
Հակոբոս աղան դարձյալ կը նստի։
— Չեք ուզեր, բայց նստեցեք, տեսեք՝ ինչ աղվոր է, ծովն
ալ կ՝առնե։
Հակոբոս աղան նորեն ոտք կ՝ելնե։
— Ինչո՞ւ կստիպեք, տիկի՛ն։
Հակոբոս աղան նորեն կը նստի։
— Ես պատշգամը նստիմ նե՝ բնավ չեմ նեղանար, նավեր,
շոգենավներ կուգան, կանցնին, ձկնորսները ձուկ կ՝որսան,
շատ աղեկ է, ոտքդ պագնեմ, քուզում էֆենտի՛, քիչ մը նստե։
Հակոբոս աղան վերստին կը կանգնի։
— Կը խնդրեմ, տիկի՛ն։
— Կ՝աղաչեմ։
— Մի՛ թախանձեք։
— Խաթերս համար։
— Հարկ չկա։
— Ոտքդ պագնեմ։
— Տեր ողորմյա։
— Արևդ սիրեմ։
(Տակավին Հակոբոս աղան ոտքի վրա է)։
— Չէ ըսինք ա՛։
— Չէ մի՛ ըսեր, տե՛ս ինչ աղվոր է։
— Գիտեմ։
— Շոգենավները...
— Տեսած եմ։
— Դիմացի լեռները...
— Այո՛։
— Տուները, ծառերը...
— Այո՛, գիտեմ։
Ձկնորսները... հայտե՛, էֆենտի՛։