— Եղբա՛յր, կաղաչեմ, վար իջիր և այնպես զրուցե՛ ցավդ...
Ատենաբանը կայնած տեղը այնպես կը դողար, որ Աբիսողոմ
աղային սիրտը կը հատներ, թե կազը գետինը պիտի
իյնար։
Ուստի չուզելով այլևս համբերել պոռաց ինքնակոչ ատենաբանին
երեսն իվեր.
— Վա՛ր իջիր սըկե։
— Կաղաչեմ, մի սաստեր զիս։
— Վա՛ր իջիր, ապա թե ոչ...
— Մի՛ կոտրեր իմ սիրտս, որ ազգին համար կը բաբախե։
— Ինչ ըսելիք որ ունիս, եկուր քովս, մարդու պես նստե՝
և ըսե. հոն տեղվանքը ելնել ի՞նչ պիտի ըլլա։
— Չաղաչեմ, թո՛ղ տուր վերջացնեմ. ա՜հ, չես գիտեր,
թե որչա՛փ կը հուզվիմ, երբ ճառ կը կարդամ։
— Վա՛ր իջիր։
Ատենաբանը բեմեն կ՝իջնա և կերթա աթոռի մը վրա կը
նստի։
— Հիմա՛ զրուցե ինձի, միտքդ ի՜նչ է, կըսե Աբիսողոմ
աղտ բարկությամբ։
— Կաղաչեմ, մի բարկանար։
— Ի՜նչ կ՝ուզես, զրուցե, շուտ, հիմա՛։
— Բարկությամբ մի՛ վարվիր հետս, ոտքդ պագնեմ,
սիրտս լեցված է, հիմա կ՝սկսիմ լալ։
Եվ ատենաբանը կ՚սկսի լալ։
— Լալու ի՜նչ կա, եղբայրս։
— Ծառադ կը փափագի գրականությամբ ազգին ծառայել,
բայց այս ազգը շատ ապերախտությամբ կը վարվի յուր
գրագետներուն դեմ։
— Ատոր մեջ ես ի՞նչ հանցանք ունիմ։
— Դուք հանցանք չունիք և թերևս իրավունք ունիք...
ոտանավորներ ունիմ գրած հայրենիքի վրա, սքանչելի կտորներ, պատվական տողեր, որոնց մեջ երևակայությունը, ավյունը,
խանդն, հուրն ու բոցը սավառնաթև կը ալանան։
— Շատ աղեկ, ատոր համար լալո՞ւ է։