— Բան մալ չխաղացի, պեզիք մէ առեր անցեր եք. մեղք է ուզել, որ ամեն բան կանոնավոր ըլլա։
— Ի՞նչ կա անկանոն... չոճուխին Վարտիքները քոնսոլի
վրա՞ դնենք։
— Չիյտեմ... վերեմ պիտի ըլլամ ձեր ձեռքեն։
— Տիմոթեոս աղա՛, Տիմոթեոս աղա՛, աս քաշվելու բան չէ:
— Պապանձե։
— Հայրի՛կ, հայրիկ...
— Լռե՛, շո՛ւն...
Տղան կ՛սկսի լալ:
— Լռե՛, հիմա ականջներդ կը փրցնեմ հա՛։
Կինը կոշիկները կը հագնի և դուրս կ՝ելնե։
Հետևենք իրեն։
Շիտակ զբոսարանը կերթա, ներս կը մտնե և զբոսարանին
տիրոջը ցած ձայնով հարցում մընելեն և անկից մեծ
դժվարությամբ պատասխան մը կորզելեն ետքը՝ կուղղվի
Աբրահամ աղային...
— Խոսխոճաման մարդ ես եղեր... փրասայի պես պեխեր
ունիս, չե՞ս ամչնար դուն, չխպնած, չե՞ս խպնիր, չամչցա՛ծ,
չիյտե՞ս որ իմ էրիկս կը բարկանա, երբ որ կորսնցնե խաղին
մեջ և խելքն ալ կը կորսնցնե, չխպնած քեզի, իրավունք
չունի՞մ հիմա քու պեխերդ փրցնելու, պատասխան տո՛ւր։
Աբրահամ աղան արձան կը կտրի։
— Սըվոր նայե՝ մեյ մը... կարծես թե ուրիշին կը խոսիմ,
չպատասխանե՞ս, իշու չափ եղեր ես և խելքդ չե՞ս ըներ
կոր, որ...
— Սխալեցավ, տիկի՛ն, սխալեցավ, մեյ մ՝ալ չըներ, կըսե
զբոսարանի տերը։
— Եթե անգամ մալ իմանամ, որ հետը թուղթ խաղացեր
ես, իրավ որ միսերդ կտոր կտոր կը փրցնեմ։
— Մեյ մալ չըներ, չըներ. Աբրահամ աղա՛, բարտոն ըսե
տիկինին։
— Բարտո՛ն, տիկի՛ն, բարտո՛ն։
— Այո՛լ, գիտեք կոր քի կը բարկանա, տունը տակնու-
