Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/347

— Բարև, Նահապետ էֆենտի։

— Աստուծու բարին։

— Բարև, Նահապետ պեյ։

— Աստուծու բարին։

Նահապետ աղան կը հրամցնե հյուրերը աթոռներու վրա բազմիլ և խահվե ապսպրելու համար դուրս ելնելու միջոցին կաղաչվի հյուրերեն տեղը նստիլ։

— Մեզի համար է նե խահվե՝ չենք ուզեր։

— Արդնն խահվե չեմ խմեր ես։

— Ես ալ շատ խմեցի։

— Ես ալ կերակուրի պիտի երթամ հիմա։

— Գիտե՞ք, Նահապետ աղա, մեր հոս գալուն պատճառը;

— Ի՞նչպես գիտնա։

— Էֆենտի, ըսե՛ք իրեն։

— Մարդասիրական գործ մէ, որ հոս հրեց զմեզ։

— Երթասիրական նպատակ մը։

— Ազգասիրական զգացում մը։

— Զուտ մարդասիրական։

— Կրթասիրական միանգամայն։

— Եվ միանգամայն ազգասիրական։

— Եվ կը հուսամ, թե Նահապետ Էֆենտին չպիտի մերժե մեր առաջարկը։

— Նահապետ պեյն ան տեղվանքը չէ։

— Ո՞ւր էր թե ամենքն ալ մյուսյու Նահապետին պես ըլլային։

— Նահապետ աղան աղա է, բայց պեյի զգացումներ ունի։

— Ինչո՞ւ պեյ չըլլա։

— Նահապետ աղային պես ազգը սիրող մարդ խիստ քիչ կը գտնվի ազգին մեջ։

Նահապետ աղան, համեստ մարդ, կը շվարի և միայն ձևերով և շարժումներով կը հայտնե, թե կը չափազանցեն։

— Քանի՞ տոմսակ տանք նահապետ աղային։

— Ի՞նչ գիտնամ, առ նվազն տասը հատ տալու է։

— Տաս հատը քիչ է։