— Քուզում Նահապետ աղա, պարապ խոսքեր մի՛ ըներ:
— Ոտքդ պագնեմ, Նահապետ էֆենտի, երկար մի՛ ըներ,
ուրիշ տեղեր ալ պիտի ենթանք, գործ ունինք։
— Տո՛ւր տասը հատ...
— Նահապետ աղա, տո՛ւր տասը ոսկի։
— Չեմ կարող... բայց խաթըրնուդ համար հատ մը առնեմ.
— Հա՞տ մը... ձեզի չվայլեցուցի շիտակը...
— Մե՞կ հատ մը... չորս հոգի ոտքդ գանք և մեկ հատ
մը...
— Միայն մեկ հատ... մեզի թշնամանալու, համար ասկից
ուրիշ միջոց մը չէիր կրնար գտնել։
— Մեկ հատ... մեկ հատին խո՞սքը կըլլա, երբ խեղճ,
աղքատ և որբ տղայոց բարոյա կան զարգացման վրա է խնդիրը։
— Կարողություն չունիմ առնելու, կրկնեց Նահապետ
աղան կարմրելով։
— Պարապ խոսքեր։
— Զմեզ ժամավաճառ կընեք։
— Չէի հուսար, որ ընդդիմանայիք մեր առաջարկության,
մեր, որ գործերնիս ձգած ենք և տասնևհինգ օրե ի վեր ամենուն խանութը, տունը, վաճառատունը կը պարտինք մուրացկանի
պես։
— Զանըմ, Նահապետ էֆենտին անանկ կըսե, ամա
կառնե, տասը հատ տո՛ւր։
— Ճանըմ, դուք ալ սխալ կը հասկնաք կոր, Նահապետ
աղան չեմ տար չըսավ։ Ինչո՞ւ չպիտի տա։
— Երկու հատ կառնեմ, ըսավ Նահապետ աղան, չկրնալով
դիմադրել թախանձանաց հանգանակողաց, որ ազգին
երևելի վաճառականաց դասուն կը վերաբերեին։
— Երկո՞ւ հատ։
— Ըսել է որ այսօր մեր խոսքը կոտրել ուխտեր ես։
— Ինչո՞ւ ուխտեմ, ի՞նչ ըրի...
— Տակավին ի՞նչ պիտի ընես... տասը տոմսակ առ կսեն,
կոր նե, կառնեն էֆենտիմ, երկար չեն ըներ... սանքի
