— Բարտըսյուիս ութը մեճիտիյե տվի, բայց շատ աղեկ ապրանք է։ Թող որ ապրանքը ճանչցող բարեկամի մը հետ գնեցի:
— Թող տվեք, սա մարդը լմնցնե խոսքը... խոսեցե՛ք,
Զաքար աղա։
Զաքար աղան որոշած էր արդեն չշարունակել խոսքը, զոր
կընդմիջեին, ուստի պատասխանեց.
— Լմնցավ իմ խոսքս... այսչափ էր...
— Չէ՛, չէ՛... այսչափ չէր...
— Քրտնած եմ, կը մսիմ, ըսիք ու «Վարի սենյակն իջանք,
նստեցանք», ըսիք... ի՞նչ ըրիք, նայինք, վարի սենյակը։
— Ի՞նչ պատահեցավ վարի սենյակը։
— Ո՝վ կար վարի սենյակը։
— Լմնցուցի, աղբարներս, լմնցուցի։
— Ի՞նչ եղավ վարի սենյակին մեջ, որ ականջիդ ցավ
մտավ։
— Պատուհա՞նը բաց էր...
— Դռնե՞ն հով կուգար կոր...
— Մեկն ականջի՞դ զարկավ։
— Ինչո՞ւ չեք խոսիր, Զաքար աղա։
— Ցավը պահողը դարման չգտներ, կ՝ըսեն, մի՛ պահեր,
ըսե, թերևս մենք ալ կրնանք քեզի դեղ մը հանձնարարել։
— Բանի՞ մը բարկացաք, որ չեք ուզեր շարունակել։
— Ամենևին։
— Սիրով մտիկ կընեինք կոր... ինչո՞ւ կտրեցիր մեկեն
ի մեկ. շարունակե, շարունակե, ցավդ ալ կը մոռնաս։
Զաքար աղան վերստին առավ խոսքին թելը։
— Վարի սենյակն իջանք, նստեցանք... մեր քովի պզտիկ
պատուհանը բաց էր, նույնպես բաց դիմացի պատուհանի...
Դարձյալ ընդմիջում։
— Քուրան տեր... քուրան տեր...
— Աղբար, մեկ հատը գոցեիր...
— Քուրան տերի մեջ կը նստվի՞ մի յա՛...
— Տղայություն է։