Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/379

— Շատ հանգիստ, շնորհակալ եմ, պարոն Միհրան։

— Ես քեզի թող չէի տար երեկ գիշեր, բայց շատ պնդեցիր, գալ չուզեցիր նե ես ալ ձգեցի։

— Շնորհակալ եմ, Միսաք աղա, Կերևի, որ Գաբրիել աղան թող չէ տված զիս:

— Ի՞նչ։

— Երեկ գիշեր ո՞ւր մնացիր։

— Առտուն ինքզինքս Գաբրիել աղային տունը գտա... շատ գեշ ավրված եմ եղեր. Գաբրիել աղայի տունն ինտոր երթալս չեմ գիտեր կոր... վրաս գլուխս ալ աղտոտած եմ։

— Ստամո՞քսդ ավրվեցավ։

— Այո։

— Գաբրիել աղան կուգա կոր։

— Իրավ որ մարդու երեսը նայելու կամչնամ կոր, վերմակը, սավանը, բարձը լվացվելու են այսօր։

— Բարև ձեզ։

— Աստծու բարին, Գաբրիել աղա։

— Ներեցեք, Գաբրիել աղա, չեմ գիտեր ինչպես ներումն խնդրել։

— Ներման բան չկա, միայն թե անձիդ վնաս մը չգա. մեզի համար բան չկա. չես կրնար վերցնել նե, մի՛ խմիր եղբայր, մեղք չե՞ս։

— Անանկ չէ՞, Միհրան աղա։

— Անանկ է։

— Էշը, կըսեն, չկերած խոտն ուտե նե, գլխու ցավ կունենա, ըսավ խնդալով Միսաք աղան։

Հետո ներումն խնդրեց, թե յուր կամքեն անկախ պարագաներով բերնեն փախուցած էր այդ նմանությունը։

— Մենք օղին քուկին կոկորդդ ի վար չթափեցինք ա՛. «Չեմ կրնար խմել», կըսես, կը լմննա։

— Բռնի ո՞վ կրնար խմեցնել քեզի։

— Իրավունք ունիք։

— Ես, ըսավ Միհրան, մեկու մը վրա չեմ իյնար, որ խմե։

— Ես ալ այն բնավորությունն ունիմ։