Եվ արդարև քանի մը վայրկյանեն հետո Մկրտիչ աղան կը մտնե։
— Բարի եք եկեր, բարի եք եկեր։
— Բարի տեսանք։
— Խաչատուր աղան ու՞ր է... ան ինչո՞ւ չեկավ։
— Տունը մենակ չձգելու համար։
— Շատ աղեկ... ի՞նչպես եք նայինք։
— Փառք Աստուծո, սանկ խենդություն մը ըրինք ելանք
եկանք:
— Շատ աղեկ ըրիք։
— Խաչատուր աղան ղրկեց։
— Շատ աղեկ ըրավ։ Ներեցեք, ես հիմա կուգամ։
Մկրտիչ աղան կերթա իրիկվան կերակուրի համար պատրաստություններ տեսնելու։
Հյուրերը նույն գիշեր կուտեն և կը մնան հոն. մայր և երկու
աղջիկներ մեկ անկողնո մեջ կը պառկին։
Հետևյալ առավոտուն տիկին Քաթիկ ներումն կը խնդրե
հյուրերեն զիրենք մեկ անկողնո մեջ պառկեցնելու ստիպված
ըլլալուն համար։
— Շատ հանգիստ էինք... շատ... սիրտ մի հատցներ...
— Մայրիկ, այսօր ալ մնանք, անանկ ալ եկանք,
անանկ ալ։
— Չըլլար, աղջիկներս, չըլլար... ամոթ է։
— Ինչո՞ւ ամոթ ըլլա... կը ձգեի՞ այսօր ձեզի... այսօր
ալ հոս եք, վաղն ալ, կը պատասխանե տիկին Բաթիկը։
— Իրավ որ ձանձրություն պիտի տանք ձեզի։
— Ի՞նչ ձանձրություն պիտի տանք, կըսեն միամիտ աղջիկները,
մենք ինտոր ըլլա նե՛ կըլլանք, շատ հանգիստ էինք
այս գիշեր։
— Գյուղը հյուր գացողը գոնե երկու երեք օր մնալու է։
Մկրտիչ աղան՝ որուն դրամական վիճակը բարենորոգման
կարոտ է՝ կը բարկանա, բայց բարկությունն չկրնար հայտնել։
Բարեկամաց կը դիմե և քանի մը մեճիտիեյի փոխառություն
մը կը կնքե։