Հետևյալ օրն օրիորդ Զապելին տաքությունն անցած է:
Բայց շիտակը խոսելով, ո՛չ տիկին Թագուկ և ո՛չ յուր
աղջիկները կուզեն երթալ։
— էհ, պատրաստվեցեք, աղջիկներ, այսօր անպատճառ
պիտի երթանք երկրորդ շոգենավով։
— Ճանըմ, ինչո՞ւ կաճապարեր կոր։
— Աճապարելն ալ խո՞սք է, տասն օրե ի վեր հոս ենք:
— Իրավ որ թող չէի տար, եթե անհանգիստ չըլլայիք:
— Ես թող կուտայի՞, կը կրկնե Մկրտիչ աղան, եթե հաստատապես գիտնայի, թե չեն մսիր կոր ան սենյակին մեջ։
— Չենք մսիր կոր, կը պոռան միամիտ աղջիկները։
— Ձեզի անանկ ըսել կ՝իյնա, անիկա ձեր քիպարությունն
է։
— Կերդնունք, որ չենք մսիր կոր։
— Ես չիյտե՞մ, որ կը մսիք կոր, անհանգիստ կ՝ըլլաք
կոր, բայց կը պահեք կոր ազնվությամբ։
— Մայրիկ, չըսե՞ս որ չենք մսիր կոր... քանի մ՛օր ալ
մնանք։
— Մնանք, աղջիկներս, մնանք, բայց հայրերնիդ ալ մինակ
մնաց հոն։
— Իրավ, այս կետն կա, չելլա բարկանա Խաչատուր
աղան, կ՝ըսե Մկրտիչ աղան։
— Սեպեպ չեմ ըլլար, նայե, կը հարե տիկին Քաթիկ:
— Երթանք, երթանք։
— Դուք գիտեք։
— Պատճառ չեմ ըլլար։
— Կամքը ձերն է, կ՝ուզեք մնացեք, կ’ուզեք գնացեք,
ասանկ բանի սեպեպ չըլլվիր... Խաչատուր աղան ալ մինակ է
եղեր...
— Խաչատուր աղային մինակությունը հոգ չէի ըներ, կ՝ըսե
Մկրտիչ աղան, եթե գիտնայի, որ չեն մսիր կոր հոս։
— Դուք գիտեք։
— Մնաք բարով։
— Երթաք բարով, բարև ըրեք Խաչատուր աղային։