Այսպես կը խոսեի բացե ի բաց, ոչ թե միայն ընկերության մը մեջ գլուխ ցավցնողին, այլ նույն իսկ այն վարդապետներուն, որ շատ խոսելու նպատակավ միայն չորս ժամ քարոզ կուտան և կը վիրավորվին, եթե ժողովրդեն մեկը քարոզի ժամանակ եկեղեցիեն դուրս ելնե։ Եվ արդեն ըսած եմ օր մը եպիսկոպոսի մը, որ հինգ ժամ քարոզ խոսելեն ետքը եկեղեցիեն դուրս ելած էր և խուցը կերթար։
— Ո՞ւր կերթաք, սրբազան, հարցուցի։
— Շատ քրտնած ըլլալով խուցս պիտի երթամ և լաթ պիտի
փոխեմ։
— Դուք ո՞ւր կերթաք, հւսրցուց ինձի։
— Ես ալ տուն կերթամ լաթ փոխելու համար, պատասխանեցի
իրեն։
Եվ այն օրեն ի Վեր եպիսկոպոսն կարճ կը խոսի քարոզի
մեջ։
Աբիսողոմ աղան չունեցավ այս համարձակությունը և
խրախույս տվավ Մանուկ աղային, որ շարունակե յուր ճառը
թոմաթեսական հարցման պատասխանելեն ետքը։
— Թոմաթեսը հոս կը գործածենք ապուրի մեջ, բիլավի
մեջ և ուրիշ մսեղեն քանի մը կերակուրներու մեջ, բայց բնավ
երբեք ժամացույցի մեջ։
— Շնորհակալ եմ, ապուրի մեջ կը գործածվի ըսել է, ես
ալ ատ գիտնալ կը փափագեի։
— Ապուրը թոմաթեսո՞վ կը սիրեք, թե ոչ։
— Թոմաթեսով կը սիրեմ։
— Շատ աղեկ։ Դառնանք հիմա մեր խոսքին... ո՞ւր մնացինք...
հա՛, Թորոս աղային վրա էր։ Տարօրինակ մարդ մէ
աս Թորոս աղան, ականջը խոսի, շատ պատմություններ ունի.
ուրիշ գիշեր մալ զանոնք կը պատմեմ, և ժամանակ կանցունենք։
Երկար չընենք, աս սատու հանդիպեցա Մելքոն աղային...
— Բերի, որ տաք տաք ուտենք, ըսավ տիկինը ներս մտնելով
և ապուրը բերելով։
— Այո՛, այո՛, ուտենք, վասնզի շատ անոթի եմ, ըսավ
Աբիսողոմ աղան։
