թյան զենիթը բարձրացած են, չեմ կարծեր, որ ասոնք իմանալեն ետքը դասագիրքերես հարյուր օրինակ չառնեք։
— Այդ ճաշարանն ասկից շատ հեռու է։
— Չէ՛, մոտեցանք։ Միայն դասատուները չեն, որ այս
վիճակի մեջ են, խմբագիրները, հեղինակները, տպարանապետները, գրավաճառներն, վերջապես անոնք, որ գիրքով
կ՝զբաղին, թշվառությամբ կզբաղին։ Հառաջադիմություն կը
պոռանք և ետ ետ կ՝երթանք, լույս կը պոռանք և դեպի խավար կերթանք, աջ կը կոչենք և դեպի ձախ կերթանք, ապագա
կըսենք և դեպի անցյալ կը վազենք։ Ո՜հ, մեծ մեծ խոսքեր,
իսկ մեծ գո՞րծ...
Ա՜հ, մեծագործություն...
Ո՜հ, մեծախոսություն...
— Կերակուրներն ի՞նչպես են այն ճաշարանին։
— Աղեկ են։ Հարյուր դասագիրքը տունը ղրկե՞մ, թե...
— Պատասխանը քանի մօրեն կուտամ...
Երկու բանակիցներն խոսելով հասան ճաշարանին առջև:
— Հրամմեցե՛ք, մտեք, Աբիսողոմ աղա։
Աբիսողոմ աղա կը մտնե ճաշարան և չորս կողմը հայելիներե
ուրիշ բան չտեսնելով՝
— Սխալ եկանք, կըսե, հոս հայելի կը ծախեն։
— Չէ՛, չէ՛։
Երկու բարեկամներն կը նստին սեղանի մառջև։
Մանչուկը կը բերե կերակուրներու ցուցակը։
Աբիսողոմ աղա թուղթը կառնե, վրան կը նայի, կը դարձունե,
ետևի կողմն ալ կը նայի և սեղանին վրա կը դնե։
— Ի՞նչ պիտի ուտեք, կը հարցունե դասատուն։
— Միսով կերակուր կուտեմ ես։
Դասատուն մանչուկը կը կանչե և կերակուր կ՛ապսպրե
թե՛ Աբիսողոմ աղային համար և թե՛ իրեն համար։
— Ահա այսպես, Աբիսողոմ աղա, դասատուներուն այս
վիճակը լսելով չե՞ս ցավիր։
— Չցավիլե ալ խո՞սք է։
— Կը վայլե՞ ազգի մը այսպես մուրացկանի պես ապրեցնել
յուր վարժապետները։
