— Չվայլեր։
— Եթե կուզեք՝ գիրքերն այս գիշեր տունը ձգեմ։
— Հիմակուհիմա թո՛ղ մնա, ուրիշ օր մը կը խոսինք
ասոր վրա։
Մանչուկը կերակուրները կը բերե. Աբիսողոմ աղան երեսը
խաչակնքելով երկու պատառ կ՝ընե և կը կլլե իրեն բերված
խորոված միսը, ետքը բարեկամին դառնալով կըսե.
— Կտոր մը միսով մա՛րդ կը կշտանա, զրուցե՛ սա անպիտանին,
որ քիչ շատկեկ բերե։
Մանչուկ կը կանչվի, և բիլավ կապսպրվի։
Այս միջոցին միջահասակ և գիրուկ երիտասարդ մը կը
մտնե ճաշարան՝ ի ձեռին ունենալով ծրար մը և ուղղակի
Աբիսողոմ աղային առջև կուգա։
— Կարծեմ, կըսե, Աբիսողոմ աղան տեսնելու պատիվը
կը վայելեմ։
Աբիսողոմ աղա բան մը չհասկնալով նոր եկողին երեսը
կը նայի անբարբառ։ Հովի բարեկամն ալ ձայն չհաներ։
— Կարծեմ, կը կրկնե, այն մեծ մարդուն առջև գտնվելու
բարեբախտությունն ունիմ, որ մայրաքաղաքս եկած է Մեկենաս
անվանվելու համար։
Աբիսողոմ աղան, որ այս ձևերուն տեղյակ չէր, գդալը
կառնե և կսկսի ուտել բիլավն, զոր նոր բերած էր մանչուկը։ Սեղանակիցն ալ նոր գրագետի մը գալն իր գործույն արգելք
համարելով չուզեր անոր պատասխանել։
— Կարծեմ, կերեքնե, այդ ազնիվ անծին քովը գտնվելու
բախտը կը վայելեմ, որուն անունը քանի մը օր առաջ լրագրի
մը մեջ կարդացի։
Աբիսողոմ աղան, որ բիլավով կզբաղեր՝ դարձյալ պատասխան
չտար և նոր եկողը կստիպվի պարզել յուր խոսքն
ըսելով.
— Աբիսողոմ աղան հրամանքնիդ եք կարծեմ։
— Այո՛, ես եմ։
Նոր եկողն աթոռմը կառնե և կը նստի։
Մանչուկը կուգա հարցնելու վերջեն եկողին, թե ի՞նչ կուզե
ուտել:
