Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 3 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/86

— Տասը տարիե ի վեր է, որ բարոյական դպըոցի մը մեջ ազգին վարժապետություն կընեմ։

— Ի՞նչ փույթ ինձի։

— Ի՞նչ փույթ անոր, արձագանգ տվավ Մանուկ աղան։

— Եվ իրավունք ունիմ, կարծեմ, ինձի համար տրվելիք ներկայացման ձեզի պես ազնիվ մեկն ալ հրավիրել։

— Ես պետք չունիմ։

— Ան պետք չունի, կրկնեց Մանուկ աղան։

— Եթե դուք օթյակ մը չեք ընդունիր, որո՞ւ ուրեմն տամ օթյակի տոմսակներն։

— Ուր ուզես, հոն տար, ատ իմ խառնվելու բանս չէ։

— Ատ իր խառնվելու բանը չէ՛, տղա՛ս, ըսավ Մանուկ աղան։

— Կաղաչեմ, մի մերժեք այս տոմսակն, եթե մերժելու ըլլաք, զիս փողոցներու մեջ խայտառակ ընելու պատճառ պիտի տաք։

— Գնա՛ բանդ, ես ձանձրացա այդ տեսակ խոսքեր մտիկ ընելե։

— Ան ձանձրացավ այդ տեսակ խոսքեր մտիկ ընելե, հարեց Մանուկ աղան։

— Ա՛հ, եթե ասկից ձեռնունաքն ետ դառնամ, իմ մահս պիտի տեսնեմ։

— Քեզ մտիկ ընելու ժամանակ չունիմ։

— Քեզ մտիկ ընելու ժամանակ չունի, ըսավ Մանուկ աղան։

— Մեկ ոսկիի բան է, ընդունեցե՛ք զայն, կաղաչեմ, մեծ հուսով եկած եմ հոս, պարապ ետ մի դարձունեք զիս։

— Դուրս ե՛լ, գնա՛, Աստվածդ սիրես, քե՞զ մտիկ պիտի ինենք հոս։

Սենյակին դուռը նորեն բացվեցավ, և մազերու մեջ ճերմակ ինկած՝ հիսունը անցած մարդ մը ներս մտավ հանկարծ և յուր խոսքերն Աբիսողոմ աղային ուղղելով՝

— Չե՞ս խպնիր դուն, հարցուր։