— Ամոթ է նե, չուզեր։
— Աս քեզի աղջիկ կը հավնեցնեմ։
— Շնորհակալ եմ։
— Տուր ինձի դուն սըկեց հիսուն ոսկի։
— Ատ ի՜նչ ըսել է։
— Տուր դուն ինձի հիսուն ոսկի:
— Ի՜նչու տամ։
— Ալլահ, ալլահ, տուր կըսեմ կար նե, հարկավ բան
մը գիտեմ կոր. տեր ողորմյա, պիտի առնեմ, չպիտի փախչիմ յա:
— Չպիտի փախչիս, բայց...
— Կը վախնա՜ս կոր ինձի հիսուն ոսկի տալու, արդեն
այնքան գումար մը պահանջող եմ ես քեզմե, ձեզի համար
այնքա՜ն ծախքեր ըրած եմ:
— Այնքան ծախքե՜ր... ի՜նչ ծախքեր են անոնք...
— Մեկիկ մեկիկ չպիտի գրենք ա՛, տիկինը գիտե։ Բայց
թողունք այդ խնդիրք հիմա:
— Ո՛չ, չթողուք այս խնդիրը հիսուն ոսկի... քա՜նի օր
եղավ որ...։
— Մեկու մը պարտք ունեի, այսօր եկավ, նեղը խռթեց
զիս, և եթե այդ գումարը չվճարեմ, տունեն պիտի հանեն
մեզի։ Ասիկա ինձի համար ամոթ է, քեզի համար ալ պատվաբեր
բան մը չէ. տուր սա հիսուն ոսկին, հաշիվը կը կարգադրենք
վերջը։
— Ի՜նչ խայտառակություն է աս...:
— Աղջիկ գտնամ նե՝ միջնորդչեք չպիտի ուզեմ ես քեզմե.
տուր սա հիսուն ոսկին։
— Ինչո՜ւ տամ... ի՜նչ ըրի ես քեզի...
— Կը ցավիմ, որ խոսք չեք հասկնար կոր. քեզի ինչ
կ՝ըսեմ կոր նե, ան ըրե, ինչո՜ւ չես տար կոր սա հիսուն ոսկին:
— Չեմ տար, տունեդ ալ կ՝ելնեմ, կ՝երթամ։
Եվ խոսելով դեպի տուն կը քալեին։
— Հիսուն ոսկին ալ մեծ բան մ՚ըլլար, որ չեք ուզեր կոր
տար Իրավ որ ես ձեզմե չէի հուսար։
