Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 4 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/214

Իկնաթիեֆ զորավարը կը շարունակն իր ճամբորդությունն ան կողմերը՝ ուր սկսած է ճամբորդել այս օրերս Միտհաթ փաշան։

Կը փափագեի, որ դիպվածը անանկ բերեր, որ երկուքը վակոնի մը մեջ իրարու հանդիպեին։

Ի՞նչ կը խոսին արդյոք։

— Ո՞ւր կերթաք կոր, Իկնաթիեֆ։

— Բարիզ կերթամ կոր, հրամանքնի՞դ։

— Ես ալ հոն կերթամ կոր։

— Շատ ուրախ եմ ձեր վսեմության հետ ճամբորդության մեջ գտնվելուս համար։

— Շնորհակալ եմ։

— Քոնֆերանսեն ետքը դուք ալ կարծեմ մեր ետևեն ճամբա ելած եք։

— Հրամմեր եք։

— Իմաց տայիք նե՝ քանի մը օր կսպասեինք, մեկտեղ կելլայինք։ Բայց դուք ինչո՞ւ ելաք Պոլիսեն, ձեր ալ առաջարկությունները չընդունվեցան։

— Չգիտեմ։

— Կրնամ արդյոք հարցնել, թե ի՞նչ ընելու կերթաք կոր Բարիզ։

— Հայտնի չէ։ Դուք ինչո՞ւ համար կերթաք կոր Բարիզ։

— Մերինը հայտնի է, Թուրքիո հետ մեր բարեկամությունն ավելի ևս ամրապնդելու համար, մեր խաղաղասեր ըլլալն աշխարհի իմացնելու համար։

— Շնորհակալ եմ։

— Կը հուսա՞ք, որ մոտերս Պոլիս դառնաք։

— Մութ է։

— Ինչո՛ւ մութ է։

— Անոր համար մութ է, որովհետև... մութ է։ Մնաք բարով։

— Ո՞ւր կերթաք։

— Ուրիշ վակոն պիտի մտնամ։

— Արդյոք իմ ներկայությո՞ւնս...

— Ոչ, ձեր բացակայությունը... Մնաք բարով։

— Կը ցավիմ։