Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 4 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/218

Պիսմարք իշխանը քիչ մը հանգստանալու համար իր պաշտոնեն պիտի քաշվի եղեր։

Որչափ աղեկ կըլլար՝ եթե Կորչաքոֆ իշխանն ալ ասանկ աղայություն մը ըներ, և քիչ մը հանգստանայինք մենք ալ...

— Այսօր բարկացեր եմ, կնիկ, չեմ ուզեր որ խոսիս։

— Ճանըմ, իմ ըսածս չհասկցար։

— Կարգելում քեզ խոսիլ, կիմանա՞ս։

— Ճանըմ, պոթին մը...

— Դարձյալ կարգելում քեզ խոսիլ։

— Ճանըմ, ի՞նչ պիտի ըսեմ նե՝ գիտե՞ս։

— Չպիտի խոսիս, ըսի յա՛։

— Շատ թոհաֆ բան... կարծես թե երեսփոխանական ժողովին մեջն ենք։

<66>

Իրաց վիճակը փոխված չէ քանի մը օրե ի վեր, և այս շատ անտանելի և ձանձրացուցիչ բան մէ այն ժողովրդյան համար, որ սովորած է ամեն օր փոփոխություններ տեսնել:

Խնդիրը բրոթոքոլի վրա է միշտ։ Եթե մենք ստորագրենք զայն՝ խնդիրը պիտի լուծվի։ Անգղիո ստորագրությունը ստակ մը չըրավ։

Կորչաքոֆ իշխանը հաստատապես որոշած է բռնությամբ բարեկարգել զմեզ։

Քանի մը անգամներ իրեն ըսինք.

— Կորչաքոֆ, թող տուր մեր օձիքը, մենք ինքզինքնիս պիտի բարեկարգենք։

— Ո՛չ, պատասխանե, թող չպիտի տամ ձեր օձիքը, և ես պիտի բարեկարգեմ զձեզ։

— Դուն քու կառավարությունդ բարեկարգելու պարտավոր ես։

— Ո՛չ, ձեզ ալ բարեկարգելու իրավունք ունիմ։ Ես պիտի բարեկարգեմ յզձեզ, ձեր բարեկարգության փառքը իմս պիտի ըլլա։ Բացի ասկից, կ՝ուզեմ որ շուտ բարեկարգվիք: