Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 4 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/42

— Նամակագրին անունն ի՞նչ է։

— Չեմ հիշեր։

— Բարեկամիդ անունը կրնա՞նք գիտնալ։

— Անունը ես ալ չեմ գիտեր։

— Շատ աղեկ, շնորհակալ ենք։

— էֆենտի, Նորագրի խմբագիրը դո՞ւք եք։

— Այո։

— Ձեզի ռուսաստանցի մը եկե՞ր է։

— Այո՛։

— Կը ճանչնա՞ք այդ ռուսաստանցին։

— Չեմ ճանչնար։

— Անունը ի՞նչ է։

— Ասքանազյան։

— Այդ անունով մարդ չեն ճանչնար կոր ռուսաստանցիք։

— Ինչո՞ւս պետք։

— Չճանչցած մարդուդ ինչպես հավատարմություն ըրիր ու խոսքին հավտացիր։

— Պատվավոր մարդ է։

— Ինչե՞ն հասկցար։

— Ինքը ըսավ։

— Ո՞ւր է հիմա այդ մարդը։

— Չգիտեմ։

— Ո՞ւր կը նստի եղեր։

— Պեռյուք տերե։

— Ո՞ր փողոցը։

— Չըսավ։

— Պետք եղած ատեն կրնա՞նք գտնալ զինքը։

— Չգիտեմ։

— Ի՞նչ գիտես։

— Ասքանազյանը ըսավ ինձի, և քանի որ Լրագիրն ալ ատանկ լուրեր կուտար կոր, իբրև խմբագիր ես ալ տվի:

— Շատ աղեկ, շնորհակալ ենք։

— էֆենտի, Մենմուայի խմբագիրը դո՞ւք եք։

— Այո՛, ես եմ։

— Կովկասու պատերազմը ուսկի՞ց իմացաք։