Էջ:Hagop Baronian, Collected works, vol. 4 (Հակոբ Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/422

Բժիշկը կառաջնորդվի Ամբակում աղային սենյակը։

— Բարև, Ամբակում աղա, կըսե բժիշկը։

— Մեկ, երկու, երեք, կը պատասխանն Ամբակում աղան, որ ավելի կոթ մը բռնած՝ վարժություն կընե։

— Ինչպես եք, Ամբակում աղա։

— Մի ձախ, մի հաջ...

— Ձեզի խոսք մը ունեի ըս...

— Հապո՜ն հառաջ, կը գոչե Ամբակում աղան և այնպիսի արագությամբ մը կանցնի բժշկին քովեն, որ Ասկղեպիոսին աշակերտը գետին կիյնա։

Բժիշկը վար կերթա և Ամբակում աղային տիկնոջը կըսե.

— Ամուսնույդ ուղեղը վնասված է։

— Խելագարա՞ծ է։

— Գրեթե:

— Ի՞նչ կըսեք. հիմա խելքս կը թռցունեմ... ասոր մեկ ճարը։

— Ճա՞րը... կապելու և Փրկիչ տանելու է։

— Ըլլալու բան չէ... գոնե Ազգային երեսփոխանական ժողովը տանինք...

— Երեսփոխանական ժողովը հիմարանոց է։

— Ինչ գիտնամ, երեկ քրոջս տղան կըսեր, որ Ազգային երեսփոխանական ժողովո մեջ խենդ ու խելառ խոսքեր կընեն: Բայց, տեր բժիշկ, իմ ամուսինս խելագարելու պատճառ մը չուներ։

— Բանի մը վրա շատ մտածե՞ց։

— Բնավ երբեք։

— Մեծ վիշտ մը կրե՞ց։

— Ոչ:

— Խմբագրություն կընե։

— Ամենևին։

— Ֆրանսերենե հայերեն ընդարձակ բառարան մը կը հրատարակե՞։

— Ո՛չ, ո՛չ, ատանկ բաներ չըներ։

Չափազանց ուրախություն մը զգա՞ց մոտերս։